မိန္းကေလးကုိ သယ္ေဆာင္လာတဲ့ တိမ္တုိက္ျဖဴဟာ အာဖရိကတုိက္ရဲ႕ ေတာင္ဘက္စြန္းစြန္းက ကိပ္ေတာင္းၿမိဳ႕မွာ ရပ္နားတယ္။ ကိပ္ေတာင္းဟာလည္း ပင္လယ္ျပာ၊ ေကာင္းကင္ျပာၿခံရံလုိ႔ သိပ္လွတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ပါပဲ။ အာဖရိကတုိက္က ၿမိဳ႕ျဖစ္ေပမယ့္ လူျဖဴေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး ႀကီးစုိးေနတာကုိ မိန္းကေလး သတိျပဳမိတယ္။ ဟုိးယခင္က ဘုိး၀ါးေခၚ ဒတ္ခ်္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အဆက္အႏြယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း အေျခခ် ေနထုိင္ေနၾကတုန္းပဲ။
မိန္းကေလး သမုိင္းဖတ္စာမွာ သင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကိပ္ေတာင္းၿမိဳ႕နဲ႔မနီးမေ၀းက ဂြတ္ဟုပ္အငူဆုိတာကုိ သြားၾကည့္ခဲ့တယ္။ ဒီအငူဟာ အတၱလႏိၲတ္သမုဒၵရာနဲ႔ အိႏိၵယသမုဒၵရာတုိ႔ရဲ႕ အပုိင္းအျခား အမွတ္အသားတစ္ခု ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေရွးေရွးကတည္းက ယုံၾကည္ထားၾကတယ္။ သေဘာၤေတြဟာလည္း ဒီအငူကုိ အမွတ္အသားျပဳၿပီး အေရွ႕ဘက္ကုိ ဆက္သြားတဲ့အခါ အေရွ႕ကမာၻက အိႏၵိယ (အာရွ) နဲ႔ ၾသစေၾတးလ်တုိက္ဆီ ေရာက္ရွိ ကုန္သြယ္မႈ ျပဳႏုိင္ခဲ့လုိ႔ ဂြတ္ဟုပ္အငူဟာ သမုိင္း၀င္ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း မိန္းကေလး သေဘာေပါက္သြားတယ္။ အဲဒီ့ကေနၿပီးေတာ့ သူမတုိ႔ဟာ မာဒါဂတ္စကားကြ်န္းကုိ သြားၾကတယ္။
ကုန္းေျမကေနခြဲထြက္ၿပီး အိႏၵိယသမုဒၵရာထဲမွာ သီးျခားတည္ရွိေနရဲ႕ ဒီကြ်န္းရဲ႕ အေနအထားေၾကာင့္ ကမာၻရဲ႕တျခားဘယ္ေနရာေပၚမွာမွ မေတြ႕ႏုိင္တဲ့ အပင္နဲ႔သတၱ၀ါမ်ိဳးစိတ္ေတြရွိေၾကာင္း တိမ္တုိက္ျဖဴက မိန္းကေလးကုိ ေျပာျပတယ္။ သဘာ၀အတုိင္း ျဖစ္ေပၚတည္ရွိေနတဲ့ ထုံးေက်ာက္ေတာင္ေတြ၊ ေမ်ာက္နဲ႔ကုိလာေပါင္းစပ္ၿပီး ထြက္လာတဲ့ ပုံသ႑ာန္မ်ိဳးေပါက္ေနတဲ့ အင္ဒရိေခၚ သတၱ၀ါေလးေတြကို ေတြ႔ရတယ္။
မာဒါဂတ္စကားေနျပန္အထြက္မွာ သဘာ၀ေတာ႐ုိင္းတိရစာၦန္ေတြကုိ သဘာ၀အတုိင္း ၾကည့္ခ်င္ျမင္ခ်င္တဲ့ မိန္းကေလးဆႏၵအရ ကင္ညာႏုိင္ငံကုိ သြားၾကတယ္။ မိန္းကေလးက ေျမျပင္ေပၚကေန ဆင္းၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ အႏၲရာယ္မ်ားတာေၾကာင့္ တိမ္တုိက္ျဖဴက ခြင့္မျပဳဘူး။ ဒါေၾကာင့္မိန္းကေလးဟာ တိမ္တုိက္ေပၚကေနပဲလွမ္းၿပီး ေတာရုိင္းတိရစာၦန္ေတြကို ၾကည့္ရတယ္။ မိန္းကေလး စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ၾကည့္ၿပီးတဲ့အခါ တိမ္တုိက္ဟာ အာဖရိကတုိက္ ကုန္းတြင္းပုိင္းကေန ေျမာက္ယြန္းယြန္းကုိ ဦးတည္ခရီးဆက္လုိက္တယ္။
မာဒါဂတ္စကားေနျပန္အထြက္မွာ သဘာ၀ေတာ႐ုိင္းတိရစာၦန္ေတြကုိ သဘာ၀အတုိင္း ၾကည့္ခ်င္ျမင္ခ်င္တဲ့ မိန္းကေလးဆႏၵအရ ကင္ညာႏုိင္ငံကုိ သြားၾကတယ္။ မိန္းကေလးက ေျမျပင္ေပၚကေန ဆင္းၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ အႏၲရာယ္မ်ားတာေၾကာင့္ တိမ္တုိက္ျဖဴက ခြင့္မျပဳဘူး။ ဒါေၾကာင့္မိန္းကေလးဟာ တိမ္တုိက္ေပၚကေနပဲလွမ္းၿပီး ေတာရုိင္းတိရစာၦန္ေတြကို ၾကည့္ရတယ္။ မိန္းကေလး စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ၾကည့္ၿပီးတဲ့အခါ တိမ္တုိက္ဟာ အာဖရိကတုိက္ ကုန္းတြင္းပုိင္းကေန ေျမာက္ယြန္းယြန္းကုိ ဦးတည္ခရီးဆက္လုိက္တယ္။
တိမ္တုိက္ျဖဴက မိန္းကေလးအတြက္ အာဖရိကတုိက္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးခရီးစဥ္အျဖစ္ အီဂ်စ္ကုိ သတ္မွတ္လုိက္တယ္။ မိန္းကေလး အႏွစ္ႏွစ္အလလကတည္းက ေရာက္ဖူးခ်င္ေနတဲ့ ေနရာတစ္ခုပါပဲ။ ယခင္က ကမာၻ႔အရွည္ဆုံးျမစ္လုိ႔ ေခၚေ၀ၚသတ္မွတ္ၾကတဲ့ အစဥ္အလာႀကီးတဲ့ ႏုိင္းျမစ္ရယ္၊ ကမာၻ႔ေရွးအက်ဆုံး ယဥ္ေက်းမႈျပယုဂ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ အံ့ဖြယ္ပိရမစ္ အေဆာက္အဦေတြသာမက ဘာသာစကား၊ သခ်ာၤ၊ ေဆးပညာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ စုိက္ပ်ိဳးေရးက႑ေတြမွာ အံ့ၾသေလာက္ေအာင္ ေခတ္မီတုိးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးခဲ့တဲ့ အီဂ်စ္ျပည္ကုိ မိန္းကေလး တကယ္ပဲ စိတ္၀င္စားလွတယ္။ သဲကႏၲာရထဲမွာ သစ္ကုလားအုပ္စီးၿပီး ပိရမစ္ရွိရာ သြားခဲ့တဲ့အေတြ႔အႀကဳံဟာ မိန္းကေလးအတြက္ အသစ္အဆန္းပါပဲ။ တိမ္တုိက္ကေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန လုိက္ပါလြင့္ပ်ံရင္း မိန္းကေလးသြားရာေနာက္ မ်က္ေျခမျပတ္ေစဘဲ လုိက္သြားတယ္။
မိန္းကေလးဟာ ေရွးေခတ္အီဂ်စ္တုိ႔ရဲ႕ ဗိသုကာလက္ရာေတြကုိ တေမ့တေမာ တစ္ေနကုန္ေအာင္ လုိက္လံ ၾကည့္႐ႈေနမိတာ ကႏၲာရေဒသရဲ႕ အပူဒဏ္ကုိေတာင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနမိတယ္။ ညအခ်ိန္ အေအးဓာတ္ပုိလာတဲ့အခါမွ တိမ္တုိက္ျဖဴကုိ သတိရေတာ့တယ္။ သူမေျခေထာက္နဲ႔ လက္ေတြမွာ သဲေတြဖုန္ေတြအလိမ္းလိမ္းေပက်ံယင္းကပဲ တိမ္တုိက္ကုိအားကုိးတႀကီးလုိက္ရွာၿပီး ေတြ႔တဲ့အခါ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ တိမ္ထုထဲ တုိး၀င္လုိက္တယ္။ တိမ္တုိက္က ခပ္အက္အက္အသံနဲ႔ “ငါ့ကုိ တေန႔လုံးေမ့ေနၿပီးေတာ့ အခုေအးမွပဲ သတိရတယ္” လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။
မိန္းကေလးကလည္း မလိမ္ညာဘဲ ခ်က္ျခင္းျပန္ေျဖတယ္ “ဟုတ္တယ္… ပိရမစ္ေတြကုိေတြ႔ၿပီး တိမ္တုိက္ျဖဴကုိ ကြ်န္မ တကယ္ေမ့သြားတယ္၊ ကြ်န္မစိတ္ထဲမွာ မံမီ႐ုပ္အေလာင္းေတြရဲ႕ က်ိန္စာေတြအေၾကာင္းပဲ ေတြးေနမိတယ္၊ က်ိန္စာသင့္ခံရတဲ့သူေတြအတြက္ တုိက္ဆုိင္မႈလား၊ တကယ္ပဲလားဆုိတာ” “မင္းနဲ႔က်ိန္စာအေၾကာင္း မသက္ဆုိင္ပါဘူးေလ။ ေခါင္း႐ႈပ္ခံၿပီး မစဥ္းစားပါနဲ႔၊ မင္းအတြက္ အိမ္အျပန္ခရီးက ရွိေသးတယ္” ေျပာေျပာဆုိဆုိ တိမ္တုိက္ျဖဴက အေပၚကုိ ျမင့္တက္လုိက္တယ္။ “မိန္းကေလးက သူ႔လက္သီးနဲ႔ ဆုပ္ယူပါလာတဲ့ သဲတစ္ဆုပ္ကုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လႊတ္ခ်လုိက္ရင္း စိတ္ထဲက ေရရြတ္လုိက္တယ္။ ေနရစ္ေတာ့ အီဂ်စ္ရယ္…။
တိမ္တုိက္ဟာ ပင္လယ္နီကုိျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး အေရွ႕စူးစူးကုိ ပ်ံ႕လြင့္တယ္။ ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေတာ္မူခဲ့ရာ မဇၥ်ိမေဒသနဲ႔ ဟိမ၀ႏၲာေတာင္တန္းေတြကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးတဲ့အခါ မိန္းကေလးကုိ မွာတယ္။ “ဒီေနရာေတြကုိ ငါလုိက္မပုိ႔ႏုိင္ေတာ့ေပမယ့္ မင္းကုိယ္တုိင္ေရာက္ေအာင္ သြားရမယ္ေနာ္” မိန္းကေလးဟာ ၀မ္းနည္းသြားတယ္။
ကမာၻ႔တုိက္ႀကီးငါးတုိက္ကုိ ခရီးအတူတူထြက္ခဲ့ၿပီး မၾကာခင္မွာ တိမ္တုိက္ျဖဴနဲ႔ ခြဲရေတာ့မယ္။ မိန္းကေလးက ၀မ္းနည္းသံစြက္ၿပီး “ကြ်န္မတုိ႔ သြားရမယ့္ေနရာေတြ က်န္ေသးတယ္ေလ။ ပစိဖိတ္သမုဒၵရာထဲက ဖီဂ်ီကြ်န္းရယ္၊ နယူးဇီလန္ရယ္၊ ၾသစေတးလ်တုိက္ရယ္၊ ေနာက္ၿပီး… ေနာက္ၿပီး ကြ်န္မခ်စ္တဲ့ ကြ်န္မရဲ႕ မူလဇာတိ ႏုိင္ငံတစ္ခုလည္း က်န္ေသးတယ္ေလ” “ငါလည္း မင္းကုိ ေနရာအစုံ သိပ္ပုိ႔ေပးခ်င္တာေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ ငါက အေနာက္ေတာင္ မုတ္သုန္ေလနဲ႔အတူလုိက္ပါၿပီး မုိးအျဖစ္ ရြာခ်ေပးရေတာ့မွာ၊ ငါ့အတြက္ အခ်ိန္သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူးဆုိတာ မင္းနားလည္မွာပါ”
မိန္းကေလးဟာ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ေပမယ့္ သူမရဲ႕၀မ္းနည္းစိတ္အခံဟာ မ်က္ရည္အျဖစ္ကုိ ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ တိမ္တုိက္ျဖဴလည္း စိတ္မေကာင္းေပမယ့္ မိန္းကေလးကုိ ႏွစ္သိမ့္ဖုိ႔ရာ စကားလုံးမရွာႏုိင္ဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ တိမ္တုိက္ျဖဴဟာ မိန္းကေလးခ်စ္ျမတ္ႏုိးရာ တုိင္းႏုိင္ငံအေပၚေရာက္ရွိလာတယ္။ ေျမာက္ဘက္မွာ ဆီးႏွင္းဖုံးလႊမ္းေနတဲ့ ေတာင္တန္းေတြ၊ အေနာက္ဘက္မွာ သိပ္လွတဲ့ကမ္းေျခနဲ႔ ေရွးေဟာင္းဘုရားနယ္ေျမ၊ ေတာင္ဘက္က သိပ္လွတဲ့ကြ်န္းစုေတြေပၚကေန ျဖတ္သန္းၿပီး မိန္းကေလးလက္ရွိေနထုိင္ရာ ကြ်န္းေသးေသးေလးေပၚကုိ ျပန္ေရာက္လာတယ္။
“အေရွ႕အေနာက္ေတာင္ေျမာက္ ေနရာတုိင္း အလွေတြၿခံရံတည္ရွိေနတဲ့ မင္းခ်စ္တဲ့ျပည္ကုိ ငါ့အကူအညီမပါဘဲ မင္းကုိယ္တုိင္တစ္ေန႔ေတာ့ အႏွ႔ံေရာက္ေအာင္သြားပါကြယ္” လုိ႔ တိမ္တုိက္က ထပ္တလဲလဲမွာၿပီး အေနာက္ေတာင္ မုတ္သုံေလနဲ႔အတူ လုိက္ပါေမ်ာလြင့္သြားတယ္။ မိန္းကေလးဟာ သူ႔မ်က္စိေအာက္ကေန တိမ္တုိက္ျဖဴ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့အထိ ေကာင္းကင္ျပင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္ေနရင္း သူမပါးျပင္ႏွစ္ဘက္မွာ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ေတာ့ သူမဟာ ကုတင္ေပၚမွာ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ငုိေႂကြးယင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
*************************************
မနက္မုိးလင္းတဲ့အခါ ေနေရာင္ျခည္ႏုႏုက မိန္းကေလးကုတင္ေခါင္းရင္းက ခန္းဆီးခ်ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္ကေန ျဖာဆင္းလုိ႔။
အခန္းအျပင္ကေန တံခါးေခါက္သံ ခပ္တုိးတုိးၾကားရတယ္၊ ေနာက္ေတာ့… ခပ္ဖြဖြလွမ္းလာတဲ့ ေျခသံ…။
မနက္စာစားဖုိ႔လာေခၚတဲ့ မိန္းကေလးရဲ႕ မိခင္ျဖစ္သူက သမီးအိပ္ေမာက်ေနတာေတြ႔လုိ႔ ႐ုတ္တရက္ မႏႈိးရက္ေသးတာနဲ႔ သမီးအိပ္ခန္းထဲ မ်က္စိေ၀့ၿပီးၾကည့္လုိက္တယ္။ ခုတင္ေဘးက စာၾကည့္စားပြဲေပၚမွာ ကမာၻ႕ေျမပုံစာအုပ္က ဖြင့္လ်က္သား၊ စာၾကည့္စားပြဲေဘးကပ္ရက္က နံရံမွာေတာ့ ကမာၻ႕ေျမပုံပုိစတာအႀကီးစား ကပ္ထားသည္။ သမီးျဖစ္သူက ကမာၻ႔ပထ၀ီ၀င္ကုိ အျခားဘာသာရပ္မ်ားထက္ပုိ၍ စိတ္၀င္စားေၾကာင္း သိလ်က္ႏွင့္ပင္ ၿပဳံးမိသည္။ ပုိစတာေပၚမွာ မိန္းကေလးေရာက္ဖူးခဲ့ေသာေနရာေတြကုိ အစိမ္းေရာင္ပင္အပ္ေလးေတြနဲ႔ ထုိးစုိက္ထားၿပီး၊ ေရာက္ဖူးခ်င္ေသာ ေနရာေတြကုိ အ၀ါေရာင္ပင္အပ္နဲ႔ စုိက္ထားတာ ေတြ႔ရသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အသြားခ်င္ဆုံးနဲ႔ သြားရမည့္ေနရာက်ေတာ့ အနီေရာင္ပင္အပ္ကုိ စုိက္တြယ္ အမွတ္အသားျပဳထားသည္။
မိန္းကေလးရဲ႕မိခင္ဟာ အနီေရာင္ပင္အပ္စုိက္ရာေနရာကုိျမင္ေတာ့ အံ့အားသင့္သြားတယ္။ ခါတုိင္းႏွစ္ေတြမွာ ေတြ႔ေနက်မဟုတ္တဲ့ေနရာ။ မိခင္ျဖစ္သူရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြဟာ အၿပဳံးနဲ႔ေတာက္ပသြားတယ္။ မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ သမီးျဖစ္သူရဲ႕ နဖူးက ဆံႏြယ္ေတြကုိ အသာပြတ္သတ္ေပးရင္း… ၀မ္းသာအားရ ေျပာလုိက္တယ္။ “သမီးသြားခ်င္တဲ့ေနရာကုိ ေမေမလုိက္ပုိ႔ပါ့မယ္ကြယ္။ ဒီတခါ တစ္ျပည္လုံး အႏွံ႔လည္ရေအာင္ သမီးေဖေဖကုိေျပာၿပီး ေမေမစီစဥ္လုိက္ပါ့မယ္”
မိန္းကေလးက အိပ္ေမာက်ဆဲ...။
အျဖဴေရာင္တိမ္တုိက္တစ္စုံသည္လည္း ဟုိးေ၀းေ၀းက ခ်စ္ေသာေျမမွာ မုိးအျဖစ္ရြာခ်လုိက္ရင္း ေကာင္းကင္ထက္မွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။
ဇြန္မုိးစက္
story ေလးက လြမ္းေမာဖြယ္ေလးရယ္....။ အေရးအသားေရာ အိုင္ဒီယာေရာ သိပ္ေကာင္းတယ္ ကိုယ္လဲ အဲလိုစိတ္ကူးစာေလးေတြေရးရတာၾကိဳက္တယ္..။
ခင္တဲ႔
မိုးေငြ႔
ညီမဇြန္...သေဘာတက် ဖတ္သြားတယ္ေနာ္.....:)
အဆံုးသတ္ကေလးက ဝမ္းနည္းစရာေလး...
ညီမသြားခ်င္တဲ့ေနရာေတြကို ေဖေဖ ေမေမတို႔နဲ႔ အတူတူ အေရာက္သြားႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းတယ္ေနာ္....
ဓါတ္ပံုေလးအတြက္ အမကလဲ ေက်းဇူးတင္တယ္ေနာ္... း))
ေနာက္ဆံုးအထိလိုက္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ျပည္လံုးအႏွံ လည္ရင္လည္းေခၚပါအံုးေနာ္။
လြမ္းေနတဲ့ တိုင္းျပည္အေၾကာင္း ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမယ္၊
အထူးသျဖင့္ အလွတရားေတြေပါ့။
အားရတယ္။ တစ္ႏွစ္တိတိအတြင္း အႀကိဳက္ဆံုးပဲ။ ေနာက္ႏွစ္က်ရင္လည္း တစ္ႏွစ္စာ အႀကိဳက္ဆံုးေရြးေပးမယ္။ အဲဒီေတာ့ ..... ဆက္ေရးရမယ္ေနာ္ :) ။