တ႐ုတ္ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက အသံထြက္ခက္တဲ့ သူတုိ႔နာမည္ကုိေခၚရလြယ္ေအာင္  အဂၤလိပ္နာမည္ ေပးထားေလ့ ရွိပါတယ္။ ကုိယ္တုိ႔အေဆာင္က တုိနီလည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္းေပါ့။ တုိနီက တ႐ုတ္လူမ်ိဳးပီပီ ဒယ္အုိးတစ္လုံး၊ ေယာက္မတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ မီးဖုိခန္းမွာ အားပါးတရ ေၾကာ္ေလွာ္ ခ်က္ျပဳတ္ေလ့ရွိပါတယ္။  သူက ပီဇာဟတ္မွာ အခ်ိန္ပုိင္းလုပ္သူျဖစ္လုိ႔ တခါတရံ အလုပ္အျပန္မွာ သူကိုယ္တုိင္ဖုတ္ထားတဲ့ ပီဇာယူလာၿပီး ကုိယ္တုိ႔ကုိ ေကြ်းတတ္ပါတယ္။ တရုတ္ျပည္ အေရွ့ေျမာက္ပုိင္း ဒါလီယန္ၿမိဳ႕ကလာတဲ့ တုိနီမွာ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားပါတယ္။ သူနဲ႔အဆင္ေျပေပမယ့္ သူ႔ဆီလာလည္တဲ့ တရုတ္မေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္နဲ႔ ကုိယ္အစာမေၾက ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ .. မိန္းကေလးျဖစ္ၿပီး သူမ်ားေနတဲ့ အေဆာင္လည္း လာလည္ေသး၊ မျမင္အပ္တဲ့ သုံးၿပီးသား လစဥ္သုံးပစၥည္းကုိ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ကမုတ္ေပၚမွာ တင္လုိတင္နဲ႔။ အမႈိက္ပုံးလည္းရွိရဲ့သားနဲ႔၊ အံ့ၾသေဒါသ ျဖစ္လုိက္ရတာ။ ကုိယ္လည္း စကားနဲ႔မေျပာခ်င္ေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းနံရံမွာ စာေရးၿပီး ကပ္လုိက္တယ္။ ျပည္မႀကီးက တ႐ုတ္မေတြ စည္းကမ္းမရွိဘူးရယ္လုိ႔ တစ္ခါတည္း မွတ္ခ်က္ခ်ၿပီးသား ျဖစ္သြားပါတယ္။ ကုိယ့္တစ္ေယာက္ထဲအျမင္လုိ႔ မထင္လုိက္ပါနဲ႔။ တစ္ျခားႏုိင္ငံေရာက္ အေဆာင္ေန ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ကုိယ္နဲ႔မွတ္ခ်က္အတူတူပါ။ ေၾကာ္ေလွာ္ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးရင္ မီးဖုိခန္းကုိ သန္႔ရွင္းေရးမလုပ္တာက အစ၊ ေရခ်ိဳးခန္းအိမ္သာ အသုံးအစြဲအဆုံး  complain တက္ခ်င္စရာေတြခ်ည္းပါပဲ။

ဂရိႏုိင္ငံေျမာက္ပုိင္း ကုိဇားနီးၿမိဳ႕ကေန အဂၤလန္ႏုိင္ငံမွာ အီတလီစာလာသင္တဲ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီ ေခၚ ေဂ်ာ့္ခ်္က (သူ႔ မိသားစုနာမည္အပါအ၀င္ နာမည္ရင္းကရွည္ၿပီး ဖတ္ရခက္လုိ႔ ေဂ်ာ္ခ့်္လုိ႔ပဲ အတုိေကာက္ေခၚပါတယ္) ဂရိစာက အခက္ဆုံးလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ေနမေကာင္းရင္ ေဆးမေသာက္ဘဲ သဘာ၀အတုိင္းပဲေနတတ္သူ၊ Godfather နဲ႔ ဂ်က္လီပါတဲ့ အက္ရွင္ကားေတြ သိပ္ႀကိဳက္ၿပီး ထပ္ျပန္တလဲလဲၾကည့္တတ္သူ မ်က္လုံးညဳိညဳိ ဆံပင္ညဳိေကာက္ေကာက္နဲ႔  ေဂ်ာခ့်္က အဂၤလိပ္စာကုိ အသံေလးေလး၀ဲ၀ဲနဲ႔ ေျပာတတ္သူပါ။  ဂရိစာမွာ ေအကုိ အာလုိ႔ အသံထြက္ေတာ့  သူတစ္ခုခု ေက်နပ္အားရႏွစ္သက္ၿပီဆုိ amazing ကုိ အာေမးဇင္း အာေမးဇင္းလုိ႔ အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႔ ေအာ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔အေခၚမွာ ေအသင္မဟုတ္ဘဲ အာသင္ျဖစ္ေၾကာင္း ကုိယ္မွတ္သားလုိက္ရပါတယ္။ သူ႔အဖုိ႔ အဂၤလိပ္စာ ေလ့လာသင္ယူေနဆဲျဖစ္လုိ႔ တစ္ခ်ိဳ႕စကားလုံးေတြ သိပ္မႂကြယ္၀ေသးေတာ့ it looks delicious လုိ႔ ေျပာရမယ့္အစား it's beautiful လုိ႔ ေျပာတတ္သူပါ။ အဂၤလိပ္စာက လြယ္မေယာင္နဲ႔ ခက္ေၾကာင္းလည္း ေျပာတတ္ပါေသးတယ္။ သူ႔အစ္ကုိႀကီးက အီတလီႏုိင္ငံ မီလန္ၿမိဳ႕မွာ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ သူ႔ကုိ အဂၤလန္မွာ ေက်ာင္းလုိက္အပ္၊ အိမ္ရွာေပးၿပီး အစစအရာရာ ပံ့ပုိးေထာက္ပံသူပါ။

ေဂ်ာ့ခ်္လည္း အီတလီဘာသာနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးတဲ့အခါ  အီတလီမွာပဲ အလုပ္လုပ္မယ္လုိ႔ ရည္ရြယ္ထားပါတယ္တဲ့။ ေဂ်ာ္ခ့်္ရဲ႕မိဘမ်ားက ဂရိႏုိင္ငံမွာ အသီးအရြက္နဲ႔ပန္းေတြ ေရာင္းခ်သူဆုိေပမယ့္ အလယ္အလတ္ေလာက္ရွိမယ္လုိ႔ ကုိယ္မွန္းလုိ႔ရပါတယ္။ သူကလည္း ေခြ်တာတတ္သူပါ။ ဒါေတာင္သူတုိ႔က အီးယူႏုိင္ငံသားေတြမုိ႔ ကုိယ္တုိ႔အာရွတုိက္က ေက်ာင္းသားေတြထက္ ေက်ာင္းလခအမ်ားႀကီး ပုိသက္သာပါတယ္။ ခ်က္စားဖုိ႔ အုိးပဲလုိလုိ၊ ခရီးထြက္ဖုိ႔ အေႏြးထည္ပဲလုိလုိ ဘာမဆုိ ဂရိအိမ္ကုိပဲ လွမ္းမွာတတ္သူပါ။ အေရွ႕ဆုံး အခန္းမွာေနတဲ့ကုိယ္က သူ႔ပစၥည္းေတြ လာသမွ် စာပုိ႔သမားဆီက ဒုိင္ခံယူေပးရသူပါ။ Pasta နဲ႔ Spaghetti တစ္လွည့္စီ ခ်က္စားၿပီး ပထ၀ီ၀င္ဘာသာရပ္မွာ ကြ်မ္းက်င္သူ ေဂ်ာ္ဂ်ီက ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ မသိရေကာင္းလားဆုိၿပီး သူ႔ကုိယ္ကုိယ္သူ မေက်မနပ္ျဖစ္လုိက္ေသးတာ။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ဂရိကုိ ခါတုိင္းလုိေလယာဥ္နဲ႔မျပန္ဘဲ အီတလီကတစ္ဆင့္ ေျမထဲပင္လယ္တစ္ေလွ်ာက္ သေဘၤာစီးၿပီး  ပင္လယ္ျပာျပာထဲက သူတုိ႔ႏုိင္ငံရဲ့ လွပတဲ့ ကြ်န္းေတြကုိ ႐ႈစားရင္းျပန္မယ္လုိ႔ ကုိယ့္တုိ႔ကုိ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ဥေရာပဖလားမွာ ဂရိကဗုိလ္စြဲသြားေတာ့ ကုိယ္သူ႔ကုိ သတိရမိပါတယ္။ သူသိပ္ေပ်ာ္ေနမွာပဲလုိ႔။

စေနတနဂၤေႏြေရာက္ၿပီဆုိရင္ အက္ဒ္လုိ႔ အတုိေကာက္ေခၚတတ္တဲ့ အက္ဒ္၀ုဒ္ရဲ့  အဂၤလိပ္မ၀၀ေလး ေရာက္လာပါၿပီ။ သူမကလည္း အက္ဒ္နဲ႔အတူ အဂၤလန္ေတာင္ပုိင္းက ကုိယ္သိပ္ႀကိဳက္တဲ့  ေရႊ၀ါေရာင္ daffodils ပန္းေတြ လႈိင္လႈိင္ပြင့္ရာ ၀ုိက္ကြ်န္းငယ္ (Isle of Wight) ကပါ။ ခက္တာက အက္ဒ္ေကာင္မေလးက မီးဖုိထဲ၀င္ရင္  ေတြ႔ရာအုိးခြက္ပန္းကန္ ဆြဲၿပီးယူသုံး၊ ခ်က္ၿပဳတ္ၿပီးရင္လည္း  ဘယ္ေတာ့မွ ခ်က္ျခင္းမေဆးပါဘူး။ ေရခ်ိဳးဇလုံထဲမွာသာ အေမႊးအႀကိဳင္ေတြ ဖေယာင္းတုိင္မီးေတြ အက်အနထြန္းၿပီး နာရီနဲ႔ၾကာေအာင္ ဇိမ္ယူခ်ိဳးတတ္တာ၊ တစ္ျခားသန္႔ရွင္းေရးေတာ့ ဘာမွမလုပ္သေလာက္ပါပဲ။ တစ္ရက္ေတာ့ ကုိယ့္ပစၥည္းေတြယူသုံးၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလုံး သူတုိ႔ကြ်န္းကုိ ျပန္သြားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲက cabinet ေတြမွာ ကုိယ့္အကန္႔နဲ႔ကုိယ္ ပစၥည္းေတြအားလုံး သီးျခားစီထားၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အားေနတဲ့အုိးကုိပဲ အလြယ္တကူ ယူသံုးၾကေတာ့ အၿမဲပုံမွန္ေဆးေၾကာၿပီး သုံးဖုိ႔အသင့္ျဖစ္ေနတဲ့ ကုိယ့္ဒယ္အုိး၊ ပန္းကန္ေတြ ပါပါသြားတာ။ သုံးၿပီးေဘစင္မွာ  ျပန္မေဆးခဲ့ဘဲ ဒီအတုိင္းထားသြားတာ ကုိယ္ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆုိး ေဒါသျဖစ္မိပါတယ္။ တစ္ရက္နဲ႔ေပၚမလာ၊ ႏွစ္ရက္နဲ႔ေပၚမလာ၊ ကုိယ္လည္း လုံး၀မေဆးဘဲ သူတုိ႔ျပန္မလာမခ်င္း ဒီတုိင္းထားလုိက္တယ္။ ေလးရက္ေျမာက္ေန႔က်မွ ေပၚလာတယ္။ ကုိယ္စိတ္ဆုိးေနေၾကာင္း တုိနီေျပာလုိက္လုိ႔ ကုိယ့္ကုိေတာင္ သူက ျပန္စိတ္ဆုိးခ်င္ေသးတယ္။ ေနာက္မွ ကုိယ့္ကုိလာေတာင္းပန္ၿပီး ျပန္ေဆးေပးပါတယ္။ ကုိယ္လည္း ေျပာလုိက္တယ္။ သုံးတာသုံးပါ၊ ဒါေပမယ့္ၿပီးရင္ေတာ့ အဲလုိပစ္စလတ္ခတ္ မထားခဲ့ပါနဲ႔လုိ႔။  အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးေတြဟာ သိပ္ကုိစည္းကမ္းရွိၿပီး ယဥ္ေက်းတဲ့လူမ်ိဳးေတြလုိ႔႔ ငါသိထားတာနဲ႔ တစ္ျခားစီပဲလုိ႔ စိတ္ဆုိးဆုိးနဲ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ဒီေတာ့ ကုိေရႊအဂၤလိပ္က ဘာေျပာတယ္ထင္လဲ။ သူက ကြ်န္းသားမုိ႔ ၿမိဳ႕ကလူေတြေလာက္ မယဥ္ေက်းပါဘူးတဲ့။ ကုိယ္လည္း ေၾသာ္... လုိ႔ တစ္ခြန္းပဲ ေျပာျဖစ္လုိက္တယ္။ ေနာက္ပုိင္း ကုိယ့္ပစၥည္းေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ယူမသုံးေတာ့ပါဘူး။

ကုိယ္နဲ႔တစ္ေဆာင္တည္း အတူမေနရေပမယ့္ သူနဲ႔တစ္ေဆာင္တည္းအတူေနတဲ့ ဂ်ာမန္ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ ကုိလည္း ကုိယ္သတိထားမိပါတယ္။ ကုိယ္သြားလည္တဲ့အခါ သူကုိ႔ၾကည့္လုိက္ရင္ အၿမဲလုိ အေႏြးထည္ ထူထူ၀တ္၊ မာဖလာစည္းထားတတ္သူပါ။ သူ႔ကုိကုိယ္ေမးၾကည့္ေတာ့ အဂၤလန္က ရာသီဥတုက သိပ္ေအးတယ္။ ေနလည္းမရွိဘူး။ ဂ်ာမနီမွာ ေအးေပမယ့္ ေနေရာင္ပုိရတယ္။ "no sun in England, more sun in Germany" လုိ႔ ေျပာလုိက္ရင္ ကုိယ္က သေဘာက်ၿပီး ၿပဳံးရပါတယ္။ ဂ်ာမန္ေက်ာင္းသားေတြဟာ ကုိယ္ထင္ထားတာထက္ကုိ အမ်ားႀကီး ေဖာ္ေရြသေဘာ ေကာင္းပါတယ္။

တစ္ႏွစ္တာအခ်ိန္ကာလအတြင္းမွာ ဆုံေတြ႔ခင္မင္ရသူေတြျဖစ္ေပမယ့္ သူတုိ႔နဲ႔ပတ္သက္သမွ် အဆုိးအေကာင္းေတြက ကုိယ့္မွတ္ဉာဏ္ထဲမွာ အမွတ္တရနဲ႔ ရွိေနတုန္းပါပဲ။ 'Gags for Laugh' ကုိ ၾကည့္ရတဲ့အခါ ကယ္႐ုိလင္းကုိ သတိရမိသလုိ 'My Big Fat Greek Wedding' ၾကည့္မိတဲ့အခါ ေဂ်ာ္ခ့်္ကုိ သတိရမိ ျပန္ပါတယ္။ ကမာၻငယ္ေလးထဲကထြက္ၿပီး ပညာသင္ယူခြင့္ရ႐ုံထက္ ကုိယ္မသိေသးတဲ့   ဓေလ့စ႐ုိက္မ်ိဳးစုံနဲ႔ လူမ်ိဳးအဖုံဖုံ ေတြ႔ဆုံခြင့္ရခဲ့လုိ႔ ကုိယ္ေက်နပ္ပါတယ္။ အခုဆုိရင္ အားလုံးဟာ မတူညီတဲ့ တုိင္းျပည္အသီးသီးမွာ ကုိယ္ပုိင္ဘ၀ေတြ ေလွ်ာက္လွမ္းေဆာက္တည္လုိ႔ တုိက္ဆုိင္မႈရွိတဲ့အခါ  အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားဘ၀ေလးေတြကုိ လွမ္းအမွတ္ရေနၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ ကုိယ္ယုံၾကည္ ပါတယ္။

ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္

ယူေကမွာေက်ာင္းတက္တုန္းက အေဆာင္မွာ ဆုံေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ေရျခားေျမျခားက အေဆာင္သူနဲ႔ အေဆာင္သားေတြ အေၾကာင္း အမွတ္တရပါ။

ကုိယ္ပထမဆုံးေနတဲ့ ေက်ာင္းကစီစဥ္ေပးတဲ့အေဆာင္က သုံးထပ္ေဆာင္ရဲ့ အေပၚဆုံးထပ္ဘယ္ျခမ္းမွာ။ တစ္ျခမ္းမွာ ခုနစ္ခန္းရွိပါတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကုိယ့္ကုိ ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ခရီးဦးႀကိဳႏႈတ္ဆက္လာသူက ကေနဒါႏုိင္ငံသူေလး ကယ္႐ုိလင္းပါ။ အစစအရာရာ အသစ္အဆန္းျဖစ္ေနတဲ့ ကုိယ့္ကုိ တစ္ျခားအေဆာင္သူေတြနဲ႔ပါ မိတ္ဆက္ေပးၿပီး အေနမခက္ေအာင္၊ စိတ္အားမငယ္ေအာင္ ကူညီေပးခဲ့သူမုိ႔ သူ႔ကုိ သတိတရ ရွိလွပါတယ္။ ကုိယ္မလုပ္တတ္မွာစုိးလုိ႔ ထမင္းပါတဲ့ ရယ္ဒီမိတ္ဗူးေပၚက အလူမီနီယံဖိြဳင္ကုိ ခက္ရင္းနဲ႔ေဖာက္ၿပီး အာဗန္ထဲကုိထည့္ေပး႐ုံသာမက ကုိယ္အသင့္စားဖုိ႔ ပန္းကန္နဲ႔ဇြန္းခက္ရင္းအစ  ထမင္းစားပြဲေပၚမွာ ခ်ထားေပးတာ။ မနက္ႏုိးရင္ ႏြားႏုိ႔တစ္ခြက္နဲ႔ ယုိသုတ္ထားတဲ့ေပါင္မုန္႔ေပၚမွာ ငွက္ေပ်ာသီးကုိ အ၀ုိင္းလုိက္ေလးေတြလွီးၿပီး တင္စားတတ္သူ ကာ႐ုိလင္းက ျပင္သစ္မိဘမ်ားက ေပါက္ဖြားလာသူပါ။  ဒါေၾကာင့္ပဲ သူေျပာဆုိတတ္ေျမာက္ခဲ့တဲ့ ပထမဆုံးဘာသာစကားဟာ ျပင္သစ္ဘာသာ ျဖစ္ခဲ့တယ္လုိ႔ ေျပာျပပါတယ္။ ကုိယ္က အလုိက္မသိသူပီပီ ျပင္သစ္ႏုိင္ငံက ျပင္သစ္လူမ်ိဳးေတြဟာ မယဥ္ေက်းဘဲ ရုိင္းပ်တတ္တာ ၾကားဖူးေၾကာင္း ကုိယ္ေျပာေတာ့ သူက လုံး၀မျငင္းဘဲ လက္ခံပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္ကုိေျပာျပလုိက္ပါေသးတယ္။ ဥေရာပလူမ်ိဳးေတြထဲမွာ အုိင္းရစ္လူမ်ိဳးေတြက အေဖာ္ေရြဆုံးပါတဲ့။ သူေျပာတာ မွန္ေၾကာင္း ကုိယ္ေနာက္ပုိင္းမွာ သိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္က ကမာၻ႔ဖလားပြဲ က်င္းပေနခ်ိန္ျဖစ္ေတာ့ သူက ျပင္သစ္ဘက္က အားေပးသူပီပီ အုပ္စုပတ္လည္ ပြဲဦးထြက္မွာပဲ  ခ်န္ပီယံျပင္သစ္ မလွမပ ႐ႈံးနိမ့္သြားေတာ့ သူ႔ခမ်ာ အားမလုိ အားမရေတြ ျဖစ္လုိ႔။ ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္ကုိ သေဘာက်ၿပီး  ကုိယ္နဲ႔ေတြ႔ခ်ိန္မွာ အသက္၂၂ႏွစ္ရွိတဲ့ မြန္ထရီရယ္လ္ၿမိဳ႕သူေလးဟာ ရည္းစားတစ္ခါမွ မထားဘူးသူဆုိလုိ႔ ကုိယ့္မွာအံ့ၾသရပါေသးတယ္။ သူသေဘာက်ဖူးတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိေပမယ့္ ၾသစေၾတးလ်ႏုိင္ငံကျဖစ္ေနလုိ႔ သိပ္ေ၀းလြန္းလုိ႔ မစဥ္းစားေတာ့ဘူးလုိ႔ ကုိယ့္ကုိ ေျပာျပပါတယ္။ အျခား တစ္ေဆာင္တည္းေနသူေတြက အေမရိကန္ႏုိင္ငံသူေတြပါ။ သူတုိ႔ေတြနဲ႔ ကုိယ္သိပ္မရင္းႏွီးခဲ့ ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္မွတ္ခ်က္ခ်မိလုိက္တာတစ္ခုက ကေနဒီယန္နဲ႔ အေမရိကန္ေတြဟာ အျခားအေနာက္ႏုိင္ငံက လူမ်ိဳးေတြထက္ပုိၿပီး ေဖာ္ေရြခင္မင္စရာေကာင္းတယ္ဆုိတာပါ။ 

 

ေနာက္တစ္ေယာက္က ကုိယ့္အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္း အင္ဒုိနီးရွန္းတရုတ္မေလးေအမီရဲ့ အေဆာင္က ျပင္သစ္သူပါ။ သူ႔နာမည္ကုိယ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ တစ္ရက္ေအမီ့ဆီမွာ ညေနစာသြားစားျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ေတြက ကုိယ့္အေဆာင္က လူေတြအားလုံး သေဘာေကာင္းေတာ့ ကုိယ့္ဆီမွာပဲ လာစားတာမ်ားတယ္။ ေအမီ့အေဆာင္ကုိေတာ့ အဲဒီ့ေန႔ကမွ ေရာက္သြားတာ။ ထမင္းစားခန္းနဲ႔တြဲရက္ မီးဖုိေဆာင္က်ယ္ထဲ ၀င္လုိက္ၿပီဆုိတာနဲ႔ စာေတြကပ္ထားတာ အမ်ားႀကီးပဲ။ ေရခဲေသတၱာအျပင္ဘက္မွာေရာ အတြင္းမွာေရာ စာတမ္းေတြနဲ႔။ ေအမီ့ကုိေမးၾကည့္မွ အဲဒါျပင္သစ္သူကပ္ထားပါတဲ့။ သူကသိပ္စည္းကမ္းႀကီးတာဆုိပဲ။ အေဆာင္ေတြမွာ ထုံးစံအတုိင္း လူစုံေတာ့ (အထူးသျဖင့္ ေရခဲေသတၱာထဲက အစားအေသာက္ေတြ) သူ႔ဟာကုိယ့္ဟာ ေရာကုန္မွာစုိးလုိ႔ ကပ္ထားတာေရာ၊ ပစၥည္းေတြကုိ စည္းကမ္းတက်သုံးစြဲဖုိ႔ ညႊန္ၾကားထားတာေတြျဖစ္ေၾကာင္း ကုိယ္သေဘာေပါက္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီ့ေန႔က သူက ပီဇာကုိ  ဂ်ဴံနယ္တာကစၿပီး ေနာက္ဆုံး ေဘစ့္လုပ္ၿပီး အေပၚမွာ ခ်ိစ္ျဖဴးတာ၊ အစာထည့္တာအထိ အစအဆုံးလုပ္သြားတာ ပီဇာႀကိဳက္သူကုိယ္က ေငးရတာေပါ့ေလ။ သူ႔မ်က္ႏွာက ခပ္တည္တည္ပဲ။ ကုိယ္တုိ႔ကုိ ေတြ႔ေတာ့လည္း ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြသိပ္မရွိဘဲ မရယ္မၿပဳံးနဲ႔။ သူ႔အလုပ္ပဲသူလုပ္ေနတာ။ သူ႔ေၾကာင့္ ကုိယ္တုိ႔အုပ္စု နည္းနည္းအေနရခက္တာေပါ့ေလ။ စားၿပီးေသာက္ၿပီးသြားေတာ့ ေအမီက အ၀တ္တစ္ခုယူၿပီး စားပြဲကုိ ေရဆြတ္ၿပီးသုတ္ပါတယ္။ အဲဒါကုိ ျပင္သစ္သူမမ ျမင္ေတာ့ အလြန္တရာအံ့ၾသတဲ့ မ်က္လုံးမ်ိဳးနဲ႔ၾကည့္လုိ႔။ သူ႔လက္သုတ္၀တ္နဲ႔ယူၿပီး အားရပါးရသုတ္ေနတဲ့ ေအမီလည္း တန္႔သြားၿပီး၊ ငါတုိ႔က ဒီလုိပဲ ထမင္းစားၿပီးရင္ ထမင္းစားပြဲကုိ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တာ၊ different people different culture လုိ႔ ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ လက္သုပ္၀တ္ကုိ ေသခ်ာေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးခဲ့ရတာ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ၾကည့္႐ုံပဲၾကည့္ၿပီး ဘာမွမေျပာလုိက္လုိ႔။ တစ္ခါဆုိ တစ္ခါပါပဲ ေနာက္ထပ္ ေအမီ့အေဆာင္မွာ ထမင္းမစားျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ စည္းကမ္းႀကီးတဲ့ ျပင္သစ္အေဆာင္သူမမကုိ ကုိယ္တုိ႔အားလုံး လန္႔သြားတယ္ဆုိတာ ဖြင့္ေျပာစရာမလုိဘဲ သိလုိက္ပါတယ္။

ေနာက္ႏွစ္မွာေတာ့ အျပင္ေဆာင္ကုိ ေရႊ႕ရပါတယ္။ ေက်ာင္းနဲ႔မနီးမေ၀းက လုံးခ်င္းအိမ္ေလးေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြစုၿပီး ေနၾကတာပါ။ ကုိယ္ေနရတဲ့အေဆာင္မွာ အဂၤလိပ္သူ ကလယ္ရာနဲ႔ ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ မိန္းကေလးပါ။ က်န္တဲ့သုံးေယာက္က ေယာက်္ားေလးေတြပါ။ တရုတ္ျပည္မႀကီးက တုိနီ၊ ဂရိႏုိင္ငံသား ေဂ်ာ္ဂ်ီနဲ႔ အဂၤလန္ေတာင္ပုိင္းက ကြ်န္းသား အက္ဒ္၀ုဒ္တုိ႔ပါ။ သူတုိ႔ေတြအားလုံး သေဘာေကာင္းၾကပါတယ္။

မိသားစုအေရးသိပ္မေျပလည္သူ၊ ေခြ်တာတတ္သူ ကလယ္ရာက တစ္ေနကုန္ေက်ာင္းတက္၊ ရသေလာက္ အခ်ိန္ပုိင္း အလုပ္လုပ္ၿပီး ပုိက္ဆံစုသူပါ။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ စုထားတဲ့ပုိက္ဆံနဲ႔ တစ္ေနရာရာကုိ ခရီးထြက္ေလ့ရွိပါတယ္။ ကုိယ္နဲ႔မေတြ႔ခင္ႏွစ္က အေရွ့ေတာင္အာရွတစ္၀ုိက္ ခရီးထြက္ခဲ့သူပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ထုိင္းႏုိင္ငံေဘာ္ဒါကတစ္ဆင့္ ၀င္ေရာက္လည္ပတ္ၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ ဗီဇာအလြယ္တကူမရလုိ႔ ၀င္မလည္ခဲ့ရေၾကာင္း၊ ကေမာၻဒီးယားကေတာ့ ဗီဇာလြယ္လုိ႔ ၀င္လည္ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ အေမရိကကုိ သြားလည္တုန္းက အဂၤလိပ္နဲ႔ အေမရိကန္ ေလယူေလသိမ္းအေတာ္ကြာျခားပုံ၊ ဓေလ့စ႐ုိက္ကြဲျပားပုံေတြ ေတြ႔ရေတာ့ သူေတာ္ေတာ္ အံ့အား သင့္မိေၾကာင္း ကုိယ့္ကုိေျပာျပပါေသးတယ္။  သူ႔ boyfriend က စေန၊ တနဂၤေႏြဆုိ လာတတ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အပတ္ေတြမွာေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အဂၤလန္ႏုိင္ငံထဲက အျခားတစ္ၿမိဳ႕ၿမိဳ႕ကုိ သြားလည္ၾကပါတယ္။ သူနဲ႔ သူ႔ boyfriend ျပတ္သြားတာ ကုိယ္မသိလုိက္ပါဘူး။ ကုိယ္မျမင္ဘူးတဲ့ ေကာင္ေလးေနာက္တစ္ေယာက္ သူ႔ဆီလာလည္ေနတာေတာ့ ေတြ႔ပါတယ္။ ကုိယ္နဲ႔ေတြ႔ေတာ့ သူ႔ cousin လုိ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ကုိယ္လည္း ယုံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေသာညခင္းအၿပီးမွာ အဲဒီ့ေကာင္ေလးဟာ သူ႔ cousin မဟုတ္ႏုိင္ေၾကာင္း ကုိယ္သိသြားပါတယ္။ သူ႔ဘာလုိ႔မ်ား ကုိယ့္ကုိလိမ္ခဲ့ရတာပါလိမ့္လုိ႔ စဥ္းစားမရျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ့ႏွစ္ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာေတာ့ သူနဲ႔သူ႔ငယ္ခ်င္းတုိ႔ သြားလည္ဖုိ႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံက က်ဴးဘားဆုိတာ ကုိယ္မွတ္မိလုိက္ပါတယ္။

ေရေျမျခားက အေဆာင္သားမ်ားအေၾကာင္းကုိ မနက္ျဖန္မွာ ဆက္ပါ့မယ္။


ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္

 (က)

က်ယ္၀န္းစိမ္းစုိလွပေသာ အလယ္ပန္းျခံအတြင္းက တစ္ခုေသာေရကန္အနီးရွိ ခုံတန္းေလးမွာ “ငယ္” ထုိင္ရင္း ျပာလြင္ေသာ ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္ေနမိသည္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ။ ဆူညံစြာ ေအာ္ဟစ္ ေျပာဆုိေနၾကေသာ ကေလးတစ္သုိက္အသံၾကားမွ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ျပန္ၾကည့္မိသည္။ သာယာေသာ ေႏြရာသီ ညေနခင္းမို႔ ထင္သည္၊ ဧကရွစ္ရာေက်ာ္ က်ယ္၀န္းလွေသာ ပန္းျခံတစ္ခုလုံးမွာ  သူ႔ေနရာႏွင့္သူ လာေရာက္အပန္းေျဖ အနားယူၾကသူ လူႀကီးလူငယ္ လူရြယ္စုံျဖင့္ စည္ကားလုိ႔ေနသည္။ ငယ့္ေရွ့မွာ ျဖတ္သန္းသြားလာ ကစားေနၾကေသာ ကေလးမ်ားကုိ ၾကည့္ယင္း ၾကည္ႏူးမိသည္။ နာရီၾကည့္မိေတာ့ ၆နာရီထုိးရန္ ဆယ္မိနစ္ခန္႔မွ်သာ လုိေတာ့သည္။ အေစာပုိင္းက ပန္းျခံထဲေလွ်ာက္သြားၿပီး ႐ုိက္ထားေသာ ဓာတ္ပုံမ်ားကုိ ျပန္ၾကည့္ေနရင္း ကုိကုိ႔အေၾကာင္းေတြးမိသည္။

ကုိကုိႏွင့္ငယ္မေတြ႔ရသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုနီးပါးမွ် ၾကာခဲ့ၿပီ။ အခ်ိန္ေတြ တေရြ႔ေရြ႔ကုန္လြန္ရင္း အေ၀းႀကီးကုိ ထြက္သြားသည့္ ကုိကုိ႔ကုိ တစ္ေနေန႔မွာ ငယ္ ေရာက္ေအာင္သြားေတြ႔မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ထားခဲ့သည္မွာ ကုိကုိဒီၿမိဳ႔ကို စေရာက္တဲ့ေန႔ကတည္းကေလ။ တကယ္ဆုိ ကုိကုိႏွင့္ငယ္သည္ တစ္ဦးခံစားခ်က္ တစ္ဦးနားလည္ခဲ့ၿပီး အေျခအေနအေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဆုံဆည္းခြင့္ မရႏုိင္ခဲ့သူေတြလုိ႔  ဆုိႏုိင္ပါသည္။ ငယ့္ဘ၀မွာ ကုိကုိႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္တည္းသာ စပ္ဖူးသည္။ ကုိကုိစာေမးပြဲတစ္ခုေျဖၿပီးသည့္ ေနာက္ဆုံးေန႔က ကုိကုိ႔ကုိ သြားေတြ႔အၿပီး ထုိကဗ်ာေလးကုိ ေပးခဲ့သည္။ ကဗ်ာထဲမွာ ကုိကုိ႔ကုိ ခ်စ္ေၾကာင္း၊ ႏွစ္သက္ေၾကာင္း မပါခဲ့။ ကုိကုိငယ့္အေပၚထားခဲ့သည့္ ေစတနာေတြအတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊  ကုိကုိ႔ကုိ တစ္သက္လုံး သတိရေနမည့္ အေၾကာင္းေတြေတာ့ပါသည္။ ခုဆုိ အဲဒီ့ကဗ်ာေလး ကုိကုိ ေမ့ေလာက္ေရာေပါ့။

ကုိကုိႏွင့္မုိင္ေပါင္းေထာင္ခ်ီေ၀းေနခဲ့ေသာ ကာလေတြမွာ ေကာင္းကင္ျပာျပာကုိ ၾကည့္၍ ငယ္အားတင္းခဲ့သည္။ ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း ငယ္တုိ႔အားလုံးဟာ မုိးေကာင္းကင္တစ္ခုေအာက္မွာ ရွိေနၾကတာမဟုတ္လား။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ တစ္ခုေသာေကာင္းကင္ျပာေအာက္မွာ ငယ္တုိ႔ျပန္ဆုံခြင့္ရဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည္။ ခုေတာ့ ငယ့္အိပ္မက္ကုိ လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္ခဲ့ၿပီ။ “ဘုတ္” ဆုိေသာ အသံႏွင့္အတူ ငယ္ထုိင္ရာေနရာနားသုိ႔ ေဘာလုံးတစ္လုံး က်ေရာက္လာေသာေၾကာင့္  ငယ့္အေတြးေတြ ျပတ္ေတာက္သြားသည္။ ခ်စ္စရာ ကေလးငယ္ေလးတစ္ဦး ငယ့္ေဘးမွာက်ေနေသာ ေဘာလုံးကုိ လာျပန္ယူၿပီး ေျပးထြက္သြားသည္။ ကေလးေလးသြားရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အမွတ္မထင္ ငယ္ၾကည့္မိေတာ့.... အုိ ... ဟုိမွာ....။ ၆နာရီ ထုိးၿပီပဲ။ ကုိကုိသည္ အခ်ိန္တိက် ေလးစားသူတစ္ဦး ျဖစ္ေၾကာင္း ငယ္ အမွတ္ရသြားသည္။

(ခ)

“ကုိကုိ” ဟု ငယ့္ႏႈတ္မွ တုိးတိတ္စြာ ေရရြတ္မိသည္။ ကုိကုိက ငယ္ရွိရာသုိ႔ ေျဖးေျဖးခ်င္း လွမ္းလာေနသည္။ ကုိကုိအရင္ကထက္ အသားပုိျဖဴၿပီး ပုိ၀လာသည္။ ပါ၀ါထူထူ မ်က္မွန္တစ္စုံေအာက္က ကုိကုိ႔မ်က္၀န္းေတြက အရင္အတုိင္း ႏူးညံ့ၾကင္နာ ခင္မင္စရာေကာင္းဆဲ။ ကုိကုိက ဟုိတုန္းကလုိ ငယ့္ကုိ ေခၚေနက်အတုိင္း “ညီမေလး” ဟု ေခၚ၍  ငယ့္ေခါင္းကုိ အသာဖြဖြပုတ္ကာ ငယ့္ေဘးမွာ ၀င္ထုိင္သည္။  ဒီလုိေခၚသံမၾကားရတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီလဲ။ ငယ့္ရင္ထဲမွာ ေႏြးေထြးမႈေတြ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ျဖတ္စီးသြားသည္။ ေကာင္းကင္ႀကီး ႐ုတ္တရက္ အေရာင္ေျပာင္းလဲသြားသည္။ ေလာကတစ္ခြင္လုံး အခုိက္အတန္႔မွ် တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ အေရာင္အေသြးစုံပန္းေတြ အၿပိဳင္အဆုိင္ ဖူးပြင့္သြားသည္။ ငယ့္ဘ၀မွာ သိပ္ကုိလွပ အမွတ္ရစရာေကာင္းခဲ့တဲ့ အခ်ိန္တစ္ခုေပါ့ ကုိကုိရယ္။ 

(ဂ)

ကုိကုိ ငယ့္ကုိ လာေတြ႔တာ သိပ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကုိကုိတစ္ေယာက္တည္းလာခဲ့လုိ႔လည္း ပုိၿပီးေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ငယ္သူ႔ကုိ မေတြ႔ခ်င္တာထက္ ကုိကုိတစ္ေယာက္တည္းကုိပဲ ေတြ႔ခ်င္တဲ့ ဆႏၵရွိခဲ့တာ ကုိကုိနားလည္မွာပါ။ ကုိကုိႏွင့္ငယ္ စကားေတြ တစ္၀ႀကီး ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ ငယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေနာက္ထပ္ ဒီလုိဆုံေတြ႔ခြင့္ရဖုိ႔ဆုိတာ မေသခ်ာေတာ့။ တကယ္ဆုိ  ကုိကုိလက္ထပ္ၿပီးေၾကာင္း ငယ္သိခဲ့သည္ပဲ။ ကုိကုိ႔ကုိ ငယ္အျပစ္ဆုိစရာ မလုိပါ။ ကုိကုိ႔ဘ၀ႏွင့္ ကုိကုိေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိသည္ပဲေလ။ ငယ့္ဘ၀မွာ ကုိကုိတစ္ေယာက္တည္းကုိသာ ေမတၱာစစ္ႏွင့္ ခ်စ္ခဲ့မိေၾကာင္း  ဖြင့္ေျပာရန္မလုိအပ္ေတာ့။ အခ်စ္ႏွင့္ေမတၱာကုိ ကြဲျပားနားလည္တတ္ခဲ့သည္မွာ ကုိကုိ႔ေၾကာင့္လုိ႔ေတာ့ ၀န္ခံမိခ်င္သား။ တစ္ခ်ိန္က ကုိကုိေျပာခဲ့ဖူးတဲ့၊ ငယ့္ဘ၀ကို  အခ်ိန္ကာလတစ္ခုအထိ ခ်ည္ေႏွာင္ခဲ့ဖူးတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္း ျပန္အမွတ္ရမိသည္။ “ညီမေလး ... တစ္ခါတစ္ရံမွာ လက္မထပ္ျဖစ္တဲ့ အခ်စ္ေတြဟာ ပုိခုိင္ၿမဲတယ္”။

(ဃ)

မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာ ဒီၿမိဳ႕ေတာ္မွ ငယ္ ထြက္ခြာေတာ့မည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကုိကုိ အေျခခ် ေနထုိင္ရာ ၿမိဳ႕ေတာ္ကေန မုိင္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာေ၀းကြာေသာ ငယ့္ဌာေနကုိ ျပန္ရေတာ့မည္။ ကုိကုိ႔ကုိ ဖုန္းျဖင့္သာ ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာၾကားၿပီး တကၠဆီေပၚမွာ တိတ္ဆိတ္စြာ ငယ္လုိက္ပါလာခဲ့သည္။ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရင္းႏွီးဖူးေသာ ဒီၿမိဳ႕ႀကီးကုိ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် အေရာက္လာႏုိင္ခဲ့၍ ငယ္ေက်နပ္သည္။ ကုိကုိႏွင့္ ေတြ႔ခြင့္ရသည့္အတြက္လည္း ပုိေက်နပ္သည္။ ငယ္တစ္ခ်ိန္က စိတ္ကူးယဥ္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သလုိ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းေသာ အဆုံးသတ္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့။

အင္ပါယာစတိတ္ အေဆာက္အဦေပၚကုိ ကုိကုိႏွင့္အတူ တက္ၾကည့္ခြင့္ မရခဲ့။  အလယ္ပန္းျခံထဲမွာ ကုိကုိႏွင့္အတူ လက္တြဲေလွ်ာက္ခြင့္ မရခဲ့။ ေလဘာတီ႐ုပ္ထုရွိရာကြ်န္း ေနာက္ခံထားၿပီး ကုိကုိႏွင့္အတူ  ႏွစ္ေယာက္တြဲ၍ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ခြင့္ မရခဲ့။ ျဖစ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ေလ ... “ကိတ္အန္လီယုိပုိး” ဇာတ္ကားထဲလုိ ဘရြတ္ကလင္းတံတားေအာက္နားကုိ အသာခုန္ဆင္းလုိ႔ အခ်ိန္ေတြကုိ ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး  ကုိကုိန႔ဲအတူ မက္ဟန္တန္ၿမိဳ႕ထဲ လွည့္ပတ္ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။  ပဥၥမရိပ္သာလမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ ကုိကုိလုိက္ျပသမွ်  အသစ္အဆန္းေတြအားလုံး ကေလးငယ္တစ္ေယာက္တစ္ဖြယ္ ေငးေမာၾကည့္ခ်င္မိေသးတယ္။ တကယ့္ေတာ့ ဒါေတြအားလုံး မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့မွန္း ငယ္သိခဲ့ပါတယ္ ကုိကုိရယ္။ ငယ့္အျမင္ေတြ ၀ုိးတ၀ါးနဲ႔ မႈန္ရီမႈိင္းလာခဲ့သည္။

(င)

ေလယာဥ္ေပၚကေန ကုိကုိႏွင့္တစ္စုံတစ္ေယာက္ အတူရွိေနမည့္ၿမိဳ႕ကုိ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း ကုိကုိ႔ကုိ မေမးျဖစ္လုိက္ေသာေမးခြန္းကုိ ရင္ထဲမွာပဲ တိတ္တဆိတ္ ျပန္ေမးမိသည္။ ကုိကုိေရ... လက္မထပ္ျဖစ္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြဟာ တစ္ကယ္ပဲ ခုိင္ၿမဲတတ္သလားဆုိတာ ငယ္သိခ်င္ပါတယ္။  ဒါေပမယ့္ေလ ....   ဒီဘ၀မွာ ကုိကုိနဲ႔ ဆုံခြင့္မရေတာ့မယ့္အတူတူ ကုိကုိ႔အေပၚထားခဲ့မိတဲ့ ငယ့္ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကုိ ေဟာဒီ့ၿမိဳ႕ေတာ္မွာပဲ  အၿပီးအပုိင္ ထားရစ္ခဲ့ပါရေစ။ ကုိကုိလည္း ခ်စ္တဲ့မိသားစုနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနရစ္ခဲ့ပါေတာ့ ... ။

ဇြန္မုိးစက္

(ဒီ၀တၳဳေလးကုိ စိတ္ကူးထဲမွာ ေရးခဲ့မိတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၆ႏွစ္ေလာက္ကပါ။ ကုိယ္သိပ္ေရာက္ဖူးခ်င္တဲ့ နယူးေယာက္ခ္ၿမိဳ႔ကုိ ေနာက္ခံထားၿပီး ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျပန္လည္ဆုံေတြ႔ခြင့္ရတဲ့ ေကာင္မေလးအေၾကာင္း ေရးခ်င္ခဲ့တာပါ။ အခ်ိန္ကာလေတြ၊ အေျခအေနေတြ ေျပာင္းလဲခဲ့တဲ့အေလ်ာက္  စာေရးသူ ခံစားခ်က္လည္း လုိက္ေျပာင္းသြားေတာ့ စိတ္ကူးထဲက ဇာတ္သိမ္းနဲ႔ ကြဲလြဲသြားေၾကာင္းပါ။)

ပုံေလးကုိ ဒီကေန ယူထားပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္ကုိ အေမက ေႏြဦး (ကုမ္ရာသီ) မွာ ေမြးခဲ့လုိ႔လား မေျပာတတ္ပါ။ ေႏြဦးကုိေရာက္တုိင္း ခံစားမႈ တစ္မ်ိဳး လြင့္လာတတ္ကာ အလြန္စြဲလန္းေသာ အာ႐ုံျဖင့္ ရွိေနတတ္ပါသည္။ ေႏြဦး၀င္ၿပီဆုိသည္ႏွင့္ တုိက္ၿမဲ ေျမာက္ေလကေလး ဖယ္ဆုတ္ရာက ေတာင္ေလကေလး သုန္လာတတ္သည္။ အေမက ဘာလုိလုိနဲ႔ ေတာင္ေလကေလးေတာင္ ေသြးျပန္ပါပေကာလုိ႔ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာတတ္ၿမဲလည္း ျဖစ္သည္။ ေတာင္ေလကေလး ျပက္သည္ႏွင့္ ေႏြနံ႔ေတြ ႀကိဳင္ႀကိဳင္ေလွာက္လာေတာ့သည္။ ေႏြ၏ရန႔ံသည္ ပန္းရန႔ံေတြလည္းမဟုတ္၊ ဖုန္ခုိး မီးနံ႔လည္းမဟုတ္။ ေျမခုိးေျမေငြ႔ေတြ အူလာလုိ႔လည္းမဟုတ္။ ေႏြဦးရာသီကပဲ သယ္ေဆာင္လာသည့္ သဘာ၀ရနံ႔ျဖစ္သည္။ ေႏြေလကပဲ သစ္ရြက္ေဟာင္းေတြ ေႁခြခ်ေပးသည္။ ရြက္ေႁခြေလ တစ္ခ်က္သုတ္လုိက္သည္ႏွင့္ ရြက္ေဟာင္းေတြ ေ၀့ေ၀့၀ဲ၀ဲ ေႂကြၾကရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က သစ္ရြက္ေႂကြဖမ္းတမ္း ကစားၾကသည္။ မႈိ႔သီးလဲသီးကြဲေတြက လြင့္ပါလာတတ္ၾကေသာ လဲစမႈိ႔စ လူးလူးလိမ့္လိမ့္ကေလးေတြကုိ လုိက္ဖမ္းရတာကလည္း ေပ်ာ္စရာ ျဖစ္ရသည္။ ေႏြဦးမွာ ေမႊ႔တတ္ေ၀ွ႔တတ္ေသာ ေလေပြေခၚၾကသည့္ “ေလပူကေတာ့” ကုိ ကြ်န္ေတာ္ ေၾကာက္တတ္သည္ဟု အေမေျပာဖူးသည္။ “ေလပူကေတာ့” ႀကီးေတြက အခ်ိန္အခါမေရြး၊ ေနရာမေရြး ေလပူခ်င္း ဆုိင္မိလွ်င္ ဖုန္ႏွင့္ အမႈိက္ေတြကုိ ဆြဲတင္သြားတတ္တာကုိ ကေလးပီပီ ေၾကာက္ခဲ့တာျဖစ္လိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ၿခံထဲက မာလကာပင္၊ ၾသဇာပင္၊ ေဂြးသီးပင္၊ သလဲပင္ ေတြကလည္း အရြက္ေတြမက်န္ေအာင္ “ခါ” တတ္သည္။ ညအခါ ေကာင္းကင္ေရာင္ေနာက္ခံမွာ အ႐ုိးစုႀကီးေတြ ရပ္ေနၾကသည္ႏွင့္တူသည္။

စည္း႐ုိးစပ္မွာရွိၾကေသာ ငုပင္ႏွင့္ေပါက္ပင္ကေတာ့ တစ္မ်ိဳးလွၾကသည္။ ငု၀ါေရာင္က ပိေတာက္ႏွင့္မတူ။ ရႊင္ေသာ အ၀ါေရာင္ျဖစ္သည္။ ငုတစ္ပင္လုံး ခဲေနေအာင္ ပြင့္သည့္အတြက္ ျမင္ရသည္ပင္ ခူးခ်င့္စဖြယ္။ ေပါက္ကေတာ့ အပင္ႀကီးမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ပြင့္စမွာ နီနီျမန္းျမန္း၊ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ၾကာေတာ့ လိေမၼာ္ေရာင္ဘက္ကူးကာ တစ္ေသြး လွေနေတာ့သည္။ ေႏြဦးမွာ အမွတ္တရအရွိဆုံးကေတာ့ ဥၾသတြန္သံျဖစ္သည္။ ဥၾသတြန္သံကုိ ခံစားမိရျခင္းမွာလည္း အဓိပၸာယ္ရွိသည္။ ဥၾသေတြ တြန္ၿပီဆုိလွ်င္ အေဖေရာက္လာေတာ့မည္။ ကြ်န္ေတာ္ လူမွန္းသိစကတည္းက အေဖက ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အေမက ရြာမွာ။ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္မွာ အေဖ ေရာက္လာတတ္သည္။ ဟုိတုန္းက သည္ေခတ္လုိ သြားေရးလာေရး လြယ္လွသည္မဟုတ္။ ရန္ကုန္ ျပည္ ဘတ္စ္ကား စီးရသည္။ ျပည္ေရာက္ေတာ့ တစ္ညအိပ္။ ျပည္ ကူးတုိ႔ သေဘာၤႀကီးေတြ စီးကာ သေဘၤာေပၚမွာ တစ္ညအိပ္။ သံကုိင္းဆိပ္ကုိေရာက္မွ ဆင္းကာ ျမင္းလွည္းႏွင့္ ကုန္းေဇာင္းကုိ လာရသည္။ အေဖေရာက္လာေတာ့ စစ္သုံးတာေပၚလင္ အိပ္ရာလိပ္ႀကီးပါသည္။ တစ္လုံးခ်ိဳင့္ေခၚသည့္ ထမင္းခ်ိဳင့္ပါသည္။ အ၀တ္အစားေတြကေတာ့ အိပ္ရာလိပ္ထဲမွာ။ အေဖ့အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ေရးလွ်င္ သည္အ႐ုပ္ေတြ အရိပ္ေတြ မပါလုိ႔မရ။ မက္ဆုိပုိေတးမီးယား စစ္ေျမျပင္က ျပန္လာေသာ ဂ်မဒါတစ္ေယာက္ႏွင့္တူသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ေရးဖူးသည္။ အေဖေရာက္လာသည့္ရက္ေတြက ေႏြဦး။ ဥၾသတြန္တဲ့ လရာသီ။ ႏွစ္စဥ္ ဥၾသတြန္သံၾကားလွ်င္ အေမက “မင္းအေဖ လာေတာ့မယ္” လုိ႔ ေျပာတတ္သည္။ အေမလည္း ဥၾသတြန္သံကုိ ေမွ်ာ္ေနတာမ်ားလား။

ဥၾသတြန္သံက ခ်ိဳၿမိန္ေသာ အလြမ္းဓာတ္ကေလး ပါသည္။ အလြမ္းဓာတ္ကဲေသာ သံခ်ိဳလုိ႔လည္း ေျပာႏုိင္သည္။

ဥၾသသံက ေႏြဦး၏ ဖြားဖက္ေတာ္ျဖစ္သည္။

ရွင္အုံးညဳိ၏ ဂါထာ ၆၀ ပ်ိဳ႔မွာ “ရဂုံေတာ၀ယ္၊ ဥၾသေက်းငွက္၊ ယွဥ္ဖက္မကြာ၊ ဟသၤာပဲေထြး၊ သံေလးက်ဴးဆင့္၊ ေႂကြးရင့္မညံ” လုိ႔ ဖြဲ႔သည္။ “ေႂကြးရင့္မညံ” သည္ မဆူမညံ နားခ်မ္းသာေသာ အသံကုိ ဆုိလုိပုံရသည္။ ကြမ္းေရေတာ္ကုိင္ ဦးယာကေတာ့ ဥၾသကုိ အလြမ္းဘက္ကုိ ကူးကာ ခံစားသည္။ သူ၏တေပါင္းလ ဘြဲ႔တစ္ပုဒ္မွာ “ၿမိဳင္ခြင္တစ္ေၾကာ၊ ဥၾသရင့္ေႂကြး၊ က်ဴးသံေပးလ်က္၊ လြမ္းေရးျဖာျဖာ၊ ေရႊသည္းညွာလည္း၊ ေႂကြရွာလုဖြယ္” လုိ႔ ဖြဲ႔သည္။ အသည္းေႂကြမတတ္ ခံစားရေသာ ၿမိဳင္ဦးက ဥၾသသံကုိ သူလည္း ခံစားပုံရသည္။

ဥေရာပေႏြဦးကုိ ကြ်န္ေတာ္ ႀကဳံခဲ့ဖူးသည္။ သူတုိ႔ ေႏြဦးကုိ သူတုိ႔ကလည္း ေမွ်ာ္ေမာတႀကီး ရွိၾကတာ သတိထားမိပါသည္။ သူတုိ႔ေႏြဦးဆိုေသာ္လည္း သူတို႔ပထ၀ီႏွင့္ အစပ္မတည့္လွေသာ ကြ်န္ေတာ့္အဖုိ႔ ေႏြဦးလုိ႔မထင္။ ျပင္သစ္ႏုိင္ငံ အေနာက္ပုိင္းမွာ သမုဒၵရာပုိင္းရာသီဥတုရွိသည္။ ေတာင္ပုိင္းမွာက ေျမထဲပင္လယ္ရာသီဥတု။ အေရွ့ႏွင့္ ဗဟုိပုိင္းမွာေတာ့ ကြန္တီနင္တယ္ ရာသီဥတု ေခၚၾကသည္။ ကုန္းေျမထုႏွင့္ဆုိင္ေသာ ရာသီဥတု ျဖစ္လိမ့္မည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ သူတို႔တစ္ႏုိင္ငံလုံး၏ ေႏြဦးသည္ ေအးျမ၍ ေျခာက္ေသြ႔ေသာ ေလေတြ တုိက္ေနတတ္သည္။ ဆီးႏွင္းမုိး ရြာတတ္ေသာ ေႏြဦးျဖစ္သည္။ မုိးႏွင့္ ႏွင္းႂကြင္း၊ ျမဴႏွင့္ ေဆာင္းန႔ံထုံေသာရာသီကုိ ေႏြဦး ေခၚေနၾကသည္။ ေႏြဦးမွာမွ ျမင္ရတတ္ေသာ သစ္ရြက္ေတြကေတာ့ အေရာင္ဆန္းပါသည္။ ဒန္ေရာင္၊ ဖန္ေရာင္၊ သံမဏိေရာင္ေတြပင္ ပါလုိက္ေသးသည္။ ပါရီမွာပင္ သဘာ၀သစ္ေတာ၊ ၿမိဳ႔လယ္ရပ္ကြက္အလုိက္သစ္ေတာ၊ အမ်ိဳးသားသစ္ေတာ စသည္ျဖင့္ရွိသည္။ သဘာ၀ သစ္ေတာမ်ားကုိ ပသာဒျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ထားသျဖင့္ စုိက္ခင္းသစ္ေတာ ထင္စရာရွိေသာ္လည္း ေတာႀကီးေဟ၀န္မွန္း သိသာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိသေလာက္ေတာ့ ေအာက္ခ်င္းေသာင္းေသာင္း၊ ဥေဒါင္းထိတ္ထိတ္၊ ကရ၀ိတ္သံသာ၊ ခါလည္းေငၚေငၚ၊ ငွက္ေတာ္သဲသဲ၊ လင္းဆြဲသက္သက္၊ ဆက္ရက္ေလးမ်ိဳး၊ ေက်းရွစ္မ်ိဳးႏွင့္ ခ်ိဳးမ်ိဳးေလးတန္၊ သိန္းစြန္ ခင္ပုပ္တုိ႔ ၿမိဳင္လုံးခ်ဳပ္ေအာင္ ရွိႏုိင္ေသာ္လည္း သည္ကႏၲာေတာေျခေတြမွာ ေႏြဦးဥၾသသံ မၾကားခဲ့ရ။ ဥေရာပကဗ်ာေတြမွာ ဥၾသ (cuckoo)၊ ဥၾသသံထြက္သည့္ သံစုံနာရီ (cuckoo clock) ဆုိတာေတြ ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ဖူးပါလ်က္ ဥၾသသံကုိ အေၾကာင္းမဆုိက္၍ဘဲလားမသိ။ ကြ်န္ေတာ္ မၾကားခဲ့႐ုိး အမွန္။

မေန႔တစ္ေန႔ကမွ ေရာက္ခဲ့ရေသာ မေလးရွားႏုိင္ငံ၊ စကၤာပူႏုိင္ငံေတြမွာေတာ့ ဥၾသသံေတြ အီေလာက္ေအာင္ ၾကားခဲ့ရသည္။ ဥၾသသံမွ ဥၾသတြန္သံအစစ္။ အထပ္ျမင့္တုိက္ခန္းေတြမွာ ေနခြင့္ရခဲ့သျဖင့္ ကြာလာလမ္ပူတစ္ၿမိဳ႔လုံးကုိ ဆီးျမင္ေနရေသာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သည္ဥၾသသံ ဘယ္ကလာသလဲ မရွာတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ရသေလာက္ အထပ္အထပ္ လမ္းမႀကီးေတြ၊ ျမင့္မားေသာ မုိးေမွ်ာ္တုိက္ႀကီးေတြ၊ ကြန္ကရိ တံတားႀကီးေတြသာ ရွိသည္။ ရွိေနသည့္ သစ္ပင္ေတြကလည္း ဥၾသခုိေလာက္စရာ မရွိ။ ေတာၿမိဳင္ေျခလမ္း မဟုတ္။

“ဥၾသသံက သည္မွာ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီၾကားရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္း ေရာက္စက ဥၾသသံၾကားေတာ့ ဇာတိ လြမ္းရေသးတယ္။ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ဥၾသက တစ္ႏွစ္လုံး တြန္ေနတာ။ အီေကြတာရာသီဥတု ရွိလုိ႔လားေတာ့ မေျပာ တတ္ဘူး”

မေလးရွားေရာက္ ျမန္မာမိတ္ေဆြေတြက ေျပာျပျခင္းျဖစ္သည္။ မေလးရွားတြင္ေနရသည့္ ရက္မ်ားအတြင္း ကြာလာလမ္ပူၿမိဳ႔ႀကီး၏ ေတာင္ပုိင္းမွာေရာ ေျမာက္ပုိင္းမွာပါ တည္းခုိခြင့္ ရခဲ့ပါသည္။ ဥၾသသံကုိေတာ့ ေနရာတုိင္းမွာ ၾကားခဲ့ရသည္။ ေကဒါ (ကဒါး) ျပည္နယ္၊ ဆလန္ေဂါျပည္နယ္ေတြ ေရာက္ေတာ့လည္း ၾကားခဲ့ရသည္။ ေတာစုိး သစ္ပင္ႀကီးေတြေပၚက တဖြဲ႔တႏြဲ႔ လြမ္းယဲ့ယဲ့ၾကားရတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္။ ဖုတ္ပူမီးတုိက္ တြန္းသံမ်ိဳးျဖစ္သည္။ မေလးရွားသည္ ပထ၀ီ၀င္အရ ပင္လယ္လႊမ္းမုိးမႈရွိေသာ ရာသီဥတုရွိသည္။ အိႏၵိယသမုဒၵရာေလထုႏွင့္ ေတာင္တ႐ုတ္ ပင္လယ္ေလထုက ရာသီဥတုႏွစ္မ်ိဳးကုိ ျဖစ္ေပၚေစသည္။ ပ်မ္းမွ် ၂၀ ဒီဂရီစင္တီဂရိတ္မွ ၃၂ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္ၾကားမွာ ရွိေနတတ္သည္။ ညွဳိ႕လာေသာမုိးက ရြာခ်င္ရြာသလုိ လင္းလာေသာ ေနက သာခ်င္သာသည္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ရာသီဥတုမ်ိဳးဟု ဆုိႏုိင္သည္။

“အေရွ့ေျမာက္မုတ္သုံရာသီနဲ႔ အေနာက္ေတာင္မုတ္သုံရာသီရယ္လုိ႔ ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္။ စုိထုိင္းစလည္း မ်ားတယ္။ ဒါေပမဲ့ အပူပုိင္း အီေကြတာ ရာသီဥတုရယ္လုိ႔လည္း ရွိျပန္တယ္။ အေရွ့ဘက္ကမ္း႐ုိးတန္းနဲ႔ အေနာက္ဘက္ ကမ္း႐ုိးတန္းေတြမွာ ႁခြင္းခ်က္ရွိေပမဲ့ ပုံမွန္အားျဖင့္ ေႏြဦးနဲ႔ဆင္တယ္”

ဥၾသတုိ႔ မ်က္စိလည္ၾကပုံေပၚသည္။ သည္ေတာ့လည္း ၾကားရဖန္မ်ားေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မခ်ိဳစေကာင္း ခ်ိဳစေကာင္း ျဖစ္ရသည္။ မလြမ္းစေကာင္း လြမ္းစေကာင္း ျဖစ္ရသည္။

စင္ကာပူမွာလည္း ဥၾသသံၾကားရသည္။ ၿမိဳ႔ျပေခတ္ဆန္မႈေတြၾကားက ၾကားရေသာ ဥၾသသံကုိ ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္ႏုိင္ဘဲ ရွိခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ တည္းေနသည့္တုိက္ခန္းက ၾကည့္လွ်င္ ကုန္သေဘၤာႀကီးေတြေပၚကုိ ကုန္ေသတၱာ ႀကီးေတြ တင္ေပးေနေသာ စင္ကာပူဆိပ္ကမ္း လုပ္ငန္းခြင္ႀကီးကုိ ျမင္ေနရသည္။ ေခတ္လြန္ ဗိသုကာ အေဆာက္အအုံ ေတြကုိ ျမင္ေနရသည္။ သည္ၾကားထဲက ဥၾသတြန္သံ ၾကားရျခင္းျဖစ္သည္။ လြမ္းစရာမေကာင္းလုိက္ပုံမ်ား။

သည္ရက္ထဲမွာပဲ အညာေခါင္ေခါင္နယ္ၿမိဳ႔ကေလးေတြဆီ ေရာက္ခဲ့သည္။ ဘယ္ကုိၾကည့္ၾကည့္ ေက်ာက္စရစ္ကုန္းႏွင့္ အင္တုိင္းေတာေျခာက္ကုိသာ ျမင္ေနရသည္။ ေတာေျခာက္ေတြထဲက ေတာပန္း ေတာင္ပန္းေတြ ျမင္ရသည္။ လက္ပံပြင့္ ၀တ္ရည္ခ်ိဳကုိ ေသာက္ၾကရင္း မူးယစ္ေနၾကေသာ ဆက္ရက္ေတြကုိ ျမင္ရသည္။

“ေၾကာင္ရွာႏွင့္ နဘဲ၊ ရွင္ကစၥဲႏွင့္ ရွင္ပါကူ၊ လဲလူ မ ဖုိ၊ ကုတ္ကုိႏွင့္ ကုတ္ဟီး၊ မန္က်ည္းႏွင့္ သနပ္၊ ဒဟပ္ႏွင့္ သန္းထိမ္၊ က်ည္းျဖဴႏွင့္ ပ်ဥ္းေတာ္သိမ္၊ လြန္လိမ္ဖလန္၊ သီးေပါင္မဲ့ ဆီးခံ၊ လက္ပံႏွင့္ လပ္ခုပ္၊ ၾကက္မအုပ္ ၾကက္ေမာက္၊ ေတာေရွာက္ခေပါင္း၊ ထေနာင္းႏွင့္ ေထာက္ရွာ၊ ယင္းမာႏွင့္ ရင္းတုိက္”

အင္တုိင္းေတာကေလးေတြဆီက ဥၾသသံကုိပါ ၾကားရသည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ အလြမ္းဓာတ္ပါေသာ သံေအးခ်ိဳခ်ိဳသည္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ကုိ ပုတ္ႏႈိးလုိက္သည္။ ျမန္မာ့ေႏြဦးႏွင့္ ျမန္မာ့ဥၾသ အတူေႏွာပါမွ လြမ္းရသည္ေကာ။


ေန၀င္းျမင့္

တစ္ပတ္မွာ တနဂၤေႏြတစ္ရက္ကုိ (အေၾကာင္းထူးမရွိရင္) တစ္ျခားဘယ္မွမသြားဘဲ အၿမဲ reserve လုပ္ထားပါတယ္။ တရားစခန္း၊ တရားပြဲနဲ႔ႀကဳံႀကိဳက္တဲ့အခါမ်ိဳး၊ ေနမေကာင္းတဲ့အခါ၊ ဟုိတစ္ခါ စာေပေဟာေျပာပြဲကုိ သြားတဲ့အခါမ်ိဳးေလာက္မွာ စာသင္သြားဖုိ႔ ပ်က္ကြက္ပါတယ္။  အိမ္မွာအခ်ိန္ျပည့္မေပးႏုိင္တဲ့ တနဂၤေႏြဟာ အားလပ္ရက္မပီေပမယ့္ ကုိယ္ေက်နပ္ပါတယ္။ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ အခ်ိန္ေပးရက်ိဳးလည္း နပ္ပါတယ္။

စိတ္ကူးယဥ္ဆရာမဘ၀မွာ ပထ၀ီနဲ႔အဂၤလိပ္စာပဲ သင္ၾကည့္ဖူးပါတယ္။ ျမန္မာစာတစ္ခါမွ မသင္ဖူးပါဘူး။ ျမန္မာစာကုိ ကုိယ္ပုိင္စာအျဖစ္ ဂုဏ္ယူေလးစားတဲ့ စိတ္ရယ္၊ အေ၀းေရာက္ကေလးမ်ားကုိ ျမန္မာစာတတ္ေစခ်င္တဲ့စိတ္ရယ္၊ ျမန္မာစာကတစ္ဆင့္ ဘုရားစာ၊ ပါဠိစာေပေတြတတ္ေျမာက္ၿပီး ဘာသာတရားနဲ႔ ကေလးေတြကုိ ပုိမုိနီးစပ္ေစခ်င္တဲ့စိတ္ရယ္ေပါင္းၿပီး တစ္ပတ္မွာ လုပ္အားေပးစာသင္ခ်ိန္ ၃နာရီ (ခြဲ)၊ ခရီးအသြားအျပန္ ၂နာရီ စုစုေပါင္း ၅နာရီကေန ၆နာရီအခ်ိန္ေပးၿပီး Sembawang  က SMC  မွာ ျမန္မာမိဘဖြား ျမန္မာကေလးေတြကုိ ျမန္မာစာသင္ေပး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ 

အဲဒီ့အခ်ိန္ေလးကုိ ကုိယ္သိပ္ၾကည္ႏူးပါတယ္။ ကေလးေတြကုိ သင္ပုန္းႀကီးဖတ္စာသင္ေပးရင္း ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ငယ္ငယ္ကစာသင္ခ်ိန္ေတြ ျပန္ေရာက္သြားသလုိ ခံစားရလုိ႔ပါ။ ၿပီးေတာ့  ေ၀းကြာေနတဲ့ ကုိယ့္ႏုိင္ငံရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထုံးတမ္းေတြနဲ႔ အဲဒီ့အခ်ိန္ပုိင္းေလးမွာ ပုိၿပီးနီးနီးစပ္စပ္ ခံစားရတာလည္းပါပါတယ္။ စာသင္သားအျဖစ္ စာေတြအံခဲ့တုန္းက ခံစားခ်က္နဲ႔ အခုစာသင္သူအျဖစ္ ခံစားခ်က္က မတူညီေတာ့ပါဘူး။

စာေတြသင္ေပးရင္း ေကာင္းလုိက္တဲ့ ျမန္မာစာသင္႐ုိးညႊန္းတမ္းပါလားလုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတြးမိပါတယ္။ ခ်စ္စရာ့ ကဗ်ာေလးေတြ၊ အတုယူလုိက္နာက်င့္သုံးဖြယ္ အမူအက်င့္စည္းကမ္းေတြကုိ သင္ခန္းစာေတြကတစ္ဆင့္ ေပးသြားတာ ကုိယ္သိပ္သေဘာက်ပါတယ္။ ဘာသာစကား၊ စာေပတင္မက ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္ အသိတရားေလးေတြကုိ သင္ခန္းစာအလုိက္ ေပးေပးသြားတာ ခုကုိယ္တုိင္စာသင္မွ ေသေသခ်ာခ်ာပုိျမင္လာပါတယ္။

ျမန္မာစာခက္တယ္လုိ႔ ညည္းတဲ့ကေလးကညည္း၊ အသီးအႏွံအရြက္ သူတုိ႔မစားဘူး၊ မျမင္ဘူးတဲ့ဟာ ေမးတန္ေမးနဲ႔ စာသင္ခန္းေလးက ဆူညံေနပါတယ္။ ကုိယ့္မွာ ျမန္မာစာတင္မက အဂၤလိပ္စာပါ ျပန္ျပန္ေႏႊးရတာ၊ သူတုိ႔မသိတာေလးေတြ အဂၤလိပ္လုိ ျပန္ေျပာလုိ႔ရေအာင္လုိ႔။ ပဲျပဳတ္မစားဖူးသူ၊ ခရမ္းသီးမသိသူ၊ ထန္းပင္မျမင္ဖူးသူ၊ လယ္ကြင္း၊ ေက်းရြာ၊ စပါးေလွ႔ စတာေတြနဲ႔ မရင္းႏွီးတဲ့သူေလးေတြကုိ သူတုိ႔ျမင္ေအာင္သိသြားေအာင္ ပုံေဖာ္ေျပာဆုိရတဲ့ ဆရာမေတြ ေခါင္းစား အလုပ္မ်ား ပင္ပန္းၾကပါတယ္။ 

ပညာေရးစနစ္ကြာျခားမႈေအာက္မွာ ႀကီးျပင္းလာသူေတြျဖစ္ေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ငယ္ငယ္တုန္းကလုိ ဆရာဒါဆုိဒါ မလုိက္တာ သိသိသာသာေတြ႔ရပါတယ္။ Complain သိပ္တက္တဲ့ ကေလးေတြလည္းရွိတယ္။ သင္ခန္းစာတစ္ခုမွာ “လဲေနသူ ထူေပးပါ၊ အားငယ္သူ အားေပးပါ” လုိ႔ ေဘးက လဲေနသူကုိ ဆြဲထူေပးတဲ့ပုံေလးေတြ႔ေတာ့ ကုိယ့္တပည့္ ေက်ာင္းသူေလးက ၾကည့္ၿပီးေမးပါတယ္။ “ဘာလုိ႔ သူ႔ဖာသာသူ မထတာလဲတဲ့”။ ကုိယ့္တုန္းကေတာ့ အဲလုိမေတြးမိတာ အမွန္ပါ။ လဲေနသူဆုိ ထူေပးရမယ္ဆုိတဲ့အသိပဲ ၀င္သြားတာ။ ျမန္မာစာကုိ (စိတ္ပါပါ မပါပါ) ႀကိဳးစားသင္အံေနၾကတာျမင္ရင္ပဲ စိတ္ၾကည္ႏူးရပါတယ္။ 

မမသီတာေျပာတဲ့စကားေလး အမွတ္ရမိပါတယ္။ ျမန္မာစာတတ္တာမတတ္တာတစ္ပုိင္း၊ ဒါေပမယ့္ စာသင္ရင္းကေန စာေတြကတစ္ဆင့္ ျမန္မာျပည္နဲ႔ရင္းႏွီးသြားၿပီး ျမန္မာျပည္ခ်စ္စိတ္ကေလးေတြ  သူတုိ႔ရင္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္း ၀င္ေရာက္သြားတယ္ဆုိတာပါ။ ကုိယ္လည္း အဲလုိပဲ ယုံၾကည္မိတယ္။ အသိအလိမၼာေပးတဲ့ ခ်စ္စရာ သူငယ္တန္းဖတ္စာ တစ္ခ်ိဳ႔ ကုိယ္ေကာက္ႏုတ္ထားတာေလးေတြ ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။

“စားစရာ လာယူပါ။

ညီညီညာညာ လာပါ။

လုမယူရ။

အတူတူစားပါ။”

“ေဖေဖ ေမေမ

မာပါေစ။

ေမေမ့ စကား

အေရးထား။

ေဖေဖ့ စကား

သား ေလးစား။”

“သူသည္ ႏုနယ္၏။

လဲေနသူ ထူေပးပါ။

အားငယ္သူ အားေပးပါ။

အတူတူ သယ္ယူပါ။”

ဒီလုိဖတ္စာေတြသင္အံရင္း သူတုိ႔ရင္ထဲ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ အသိအလိမၼာ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ေတြ ၀င္ေရာက္ခဲ့မယ္ ဆုိရင္ျဖင့္ ကုိယ္ရဲ့တနဂၤေႏြဟာ သိပ္ကုိ တန္ဖုိးရွိသြားမွာပါပဲလုိ႔။


ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္

တစ္ေန႔ကပဲ သူငယ္ခ်င္းကုိ ေျပာမိေသးတယ္။ ငါတုိ႔ႏုိင္ငံ သူမ်ားႏုိင္ငံေတြလုိ မတုိးတက္၊ မခ်မ္းသာရင္ေနပါေစဟာ။ ေရ၊ မီးေလးမွန္ရင္ပဲ ေတာ္ပါၿပီလုိ႔။ ခုေတာ့ ေရ၊ မီး မမွန္လည္း ေနပါေစဟာ ... ေဘးအႏၲရာယ္ကင္းကင္းနဲ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနလုိ႔ရယင္ ေတာ္ပါၿပီလုိ႔ ေျပာင္းေျပာခ်င္တယ္။

တစ္ျခားကုိယ္ေျပာခ်င္တဲ့ စကားမ်ားအားလုံး ေဟာဒီမွာ အစ္မခ်စ္က ေျပာထားပါတယ္။ 

ေသဆုံးသြားသူမ်ား၊ ဒဏ္ရာရသူမ်ား၊ က်န္ရစ္သူမိသားစု၀င္မ်ားအားလုံးအတြက္ ၀မ္းနည္းေၾကာင္း အထိမ္းအမွတ္ပါ။

ဇြန္မုိးစက္

သႀကၤန္နဲ႔ေ၀းခဲ့တာ၊ သႀကၤန္မွာ ေရမေဆာ့ မကစားျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ေနာက္ဆုံးေရပက္ခံထြက္၊ ေရကစားျဖစ္ခဲ့တာ ၉တန္းစာေမးပြဲေျဖၿပီးတဲ့ႏွစ္ကပါ။ ေနာက္ပုိင္းႏွစ္ေတြမွာ အေမနဲ႔ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလုိက္၊ တရားစခန္း၀င္၊ အျပင္သင္တန္းက စာေမးပြဲေတြနဲ႔ ရက္တုိက္၊  ဘယ္မွမသြားျဖစ္ရင္လည္း အိမ္မွာစာအုပ္ေတြဖတ္၊ ရုပ္ရွင္ေတြၾကည့္၊ ေနာက္ျမန္မာျပည္နဲ႔ ေ၀းတဲ့ေနရာေရာက္နဲ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္သႀကၤန္ေရနဲ႔ မထိေတြ႔ခဲ့ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီအခ်ိန္ သႀကၤန္က်ေနၿပီဆုိတာတဲ့ အေတြးေလာက္ပဲရွိလုိက္တယ္။ ထူးထူးျခားျခားေတာ့ သိပ္မခံစားမိခဲ့တာ အမွန္ပါ။

ဒီႏွစ္သႀကၤန္ကေတာ့ ခါတုိင္းႏွစ္ေတြလုိ ဖာသိဖာသာ ေ၀းရာမေနေတာ့ဘဲ ကုိယ့္အနီးေရာက္လာပါတယ္။ gtalk  နဲ႔ mobile က  message ေတြ၊ Forward လုပ္လာတဲ့ email ေတြအျပင္ ဘေလာ့ဂ္စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ပိေတာက္ပန္းေတြ အၿပိဳင္အဆုိင္ ဖူးပြင့္ေ၀ဆာၾက၊ တစ္အိမ္တက္ဆင္း ေရေတြလုိက္ေလာင္းၾက၊ အုိးမဲသုတ္ၾက၊ ဆုေတာင္းေပးၾက၊ သံခ်ပ္ေတြ သံၿပိဳင္ထုိးၾကနဲ႔ သႀကၤန္အေငြ႔အသက္ေတြ ကုိယ့္ဆီကုိ လႊမ္းၿခဳံလာသလုိပါပဲ။

ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေရးေဖာ္ေရးဖက္ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔အတူ သႀကၤန္ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ စုေပါင္းစပ္ခြင့္ရခဲ့တာေရာ၊   ဘေလာ့ဂ္ဂါ ရိပ္ၿမဳံေလးတစ္ခုမွာ က်င္းပတဲ့ ဧၿပီညီအစ္ကုိေမြးေန႔ပြဲကုိ တေပ်ာ္တပါး တက္ေရာက္ခြင့္ရတာေရာ ကုိယ့္အတြက္ ဒီႏွစ္သႀကၤန္က အမွတ္တရျဖစ္သြားေစတာအမွန္ပါ။ အားလုံးကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
 

ခုတစ္ေလာ ႐ုံးမွာ pressure ေတြ သိပ္မ်ားပါတယ္။ မန္ေနဂ်ာကလည္း ကုိယ့္ကုိမွေရြးၿပီး ေတာ္ေတာ္ push လုပ္တယ္လုိ႔ ထင္ရတဲ့အေနအထားပါ။ မေန႔ကနဲ႔ ဒီေန႔ ႏွစ္ရက္စလုံး ခါတုိင္းထက္ပုိၿပီး အလုပ္ေတြမ်ားေနလုိ႔ အြန္လုိင္းေတာင္ မတက္ႏိုင္ဘူး။ သူမ်ားေတြကုိ ေရပက္ခ်င္တာေရာ .. ကုိယ္တုိင္ေရေလာင္းခံခ်င္တာေရာေပါင္းၿပီး မန္ေနဂ်ာအလစ္မွာ ၀င္လုိက္ေသးတယ္။ အကုန္လုံးမွာလည္း သႀကၤန္ဆုေတာင္းေတြနဲ႔ ေ၀ေ၀ဆာလုိ႔။ သႀကၤန္မုဒ္ေတာင္ ၀င္လာသလုိလုိ။

ညေန ၄ နာရီေလာက္မွာ အံ့ၾသေပ်ာ္ရႊင္စြာ သိလုိက္တာက သႀကၤန္ေဟာလီးေဒးမုဒ္၀င္သူက ကုိယ္မဟုတ္ဘဲ မန္ေနဂ်ာျဖစ္ေနပါေရာ့လား။ မနက္ျဖန္ကစၿပီး ေသာၾကာေန႔ထိ သူခြင့္ယူသြားတယ္ေလ။ ဒါဆုိ ကုိယ္လည္း မနက္ျဖန္အြန္လုိင္းေပၚတက္ၿပီး သႀကၤန္၀င္က်လုိ႔ရၿပီေပါ့။ မန္ေနဂ်ာခြင့္ယူတဲ့ ဒီႏွစ္သႀကၤန္က  ပုိေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတယ္ေနာ္။ ရွဴး..... တုိးတုိး .... သူၾကားသြားဦးမယ္။ ;)

ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္

ဘေလာ့ဂ္ဂါပီပီ အထိမ္းအမွတ္ေန႔ တစ္ရက္ရက္ေရာက္ရင္ ပုိ႔စ္တစ္ပုဒ္တင္ရမယ္၊ တင္သင့္တယ္ဆုိတာ ဘယ္သူမွမတုိက္တြန္းဘဲ အလုိလုိနားလည္ေနသလုိလုိ... :D

ပုိ႔စ္အသစ္ေရးဖုိ႔ရာလည္း မေသခ်ာေတာ့...  အစ္မခ်စ္ရဲ့ အုိင္ဒီယာနဲ႔ အေၾကာင္္းတုိက္ဆုိင္စြာ စပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာအပုိင္းအစေလး ဒီမွာပဲ ဖတ္ၾကည့္လုိက္ေနာ္။ 

အားလုံး..အားလုံးပဲ ႏွစ္သစ္မွာ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။ း)

ႏွစ္သစ္ဆုမြန္ေကာင္းမ်ားစြာျဖင့္

ဇြန္မုိးစက္

ဘယ္ေနရာမွာျဖစ္ျဖစ္ Favourite Hobby ဆုိရင္ စဥ္းစားစရာမလုိဘဲ အရင္ဆုံးျဖည့္ျဖစ္တာ စာဖတ္ျခင္းပါ။ တစ္ျခား၀ါသနာေတြက သူ႔ေနာက္မွာပဲ အၿမဲရွိပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိ စာဖတ္၀ါသနာပါေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့သူက အေမပါ။ ကုိယ္တုိင္လည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက စာဖတ္ရတာ စိတ္၀င္စားတယ္၊  ႏွစ္သက္ပါတယ္။ စာစဖတ္တတ္ကတည္းက အေမ၀ယ္ေပးတဲ့ ေရႊေသြး၊ ေတဇ၊ မုိးေသာက္ပန္း အားလုံးဖတ္တယ္။ အိမ္တစ္အိမ္ကုိ သြားလည္ရင္ သိပ္မကစားတတ္ဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ထုိင္ၿပီး ေတြ႔တဲ့ ကာတြန္းရုပ္ျပေလးေတြဖတ္တယ္။ အမ်ိဳးေတြအိမ္သြားရင္ လူႀကီးေတြ စကားေျပာေနတဲ့အခ်ိန္  စာအုပ္တစ္အုပ္အုပ္ရွာၿပီး ဖတ္တတ္တယ္။ မွတ္မိေသးတယ္၊ တစ္တန္းေလာက္က ကုိယ္နဲ႔အတူတူ အိမ္ျပန္ဖက္ သူငယ္တန္းက ေကာင္မေလးနဲ႔ ကားေပၚကေနၿပီး လမ္းေပၚက ေတြ႔သမွ်  ဆုိင္နာမည္ေတြ၊ ဆုိင္းဘုတ္ေတြ လုိက္ဖတ္ဖူးတယ္။ မွားရင္၊ စာလုံးမသိလုိ႔ အသံတိတ္သြားရင္ ကုိယ္တုိ႔ကုိ လာႀကိဳတဲ့ သူ႔အေမက ေထာက္ေပးနဲ႔ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ကုိယ္တုိ႔အသံေတြနဲ႔ ညံေနခဲ့တာ။
 

ေနာက္ေတာ့ ကာတြန္းေတြဖတ္တတ္လာတယ္။ ကာတြန္းဆရာေတြအေနနဲ႔ေျပာရင္ သန္းႂကြယ္၊ ေအာင္ရွိန္၊ ေမာင္ေမာင္၊ ေမာင္ေမာင္ေလး၊ ေမာင္၀ဏၰ၊ ပုိးဇာ၊ ေသာ္က၊ သက္စု၊ ေအာင္ေအာင္၊ ေမာင္လြင္၊ ေျမဇာ၊ ေငြၾကည္၊ ျမင့္ေအာင္၊ မင္းေဆြ၊ ေဆြမင္း (ဓႏုျဖဴ)၊ တင္ေမာင္၀င္း .... အမ်ားႀကီးပဲ။ ခုေနာက္ပုိင္းေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ကုိယ္တုိ႔တုန္းက ဖတ္စရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ပန္းခ်ီ႐ုပ္ပုံေရာ၊ ဇာတ္လမ္းေနာက္ခံေတြပါ အရမ္းေကာင္းၿပီး  မွတ္သားစရာ ပညာဗဟုသုတ အျပည့္ပဲ။ ေတဇေနာက္ဖုံးမွာပါတဲ့ ေဆြမင္းရဲ့ ဂြမ္းပု၊ ဂြမ္းဆီဆုိ ကုိယ္အရမ္းႀကိဳက္ခဲ့တာ။ တြတ္ပီဇာတ္ေကာင္မေပၚေသးခင္ကတည္းက ေရးဆြဲခဲ့တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြလုိ႔ထင္တယ္။ ကုိပူစီလုိ ေမာင္စူပါ၊ ဒီလုံးတုိ႔လုိ မေကာင္းသူပယ္ ေကာင္းသူကယ္တဲ့ ဟီး႐ုိးဇာတ္လုိက္ေတြလည္း ႀကိဳက္တယ္။ တြတ္ပီလည္း ႀကိဳက္တယ္။ ေရႊအိေရႊဘုတ္လည္း အရမ္းႀကိဳက္...ေျပာရယင္ အမ်ားႀကီးပဲ။ 

ေနာက္နဲနဲႀကီးလာေတာ့ ႐ုပ္ျပေတြ ဖတ္တတ္လာၿပီ။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေရာက္ရင္ သိပ္ေပ်ာ္တယ္။ ေန႔တုိင္းစာအုပ္ဆုိင္သြားၿပီး စာအုပ္ေတြဖတ္ရတာမုိ႔လုိ႔။ စာအုပ္ဆုိင္ကုိ အေမနဲ႔အတူသြား၊ အေမက ၀တၳဳမဂၢဇင္းငွား၊ ကုိယ္တုိ႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္က ကာတြန္း႐ုပ္ျပေတြငွားနဲ႔ ေပ်ာ္ဖုိ႔သိပ္ေကာင္းတယ္။ အေမကုိယ့္ကုိ ပထမဆုံးေရြးေပးတဲ့ ရုပ္ျပစာအုပ္က ေက်ာ္ေအာင္ေမာ္ရဲ့ “၀က္သစ္ခ်ပင္ေအာက္မွာ” ဆုိတဲ့စာအုပ္ေလး။ ပန္းခ်ီေလးေတြလွၿပီး ဇာတ္လမ္းေလးလည္းေကာင္းတယ္။ ကုိယ္အမွတ္ရေနတဲ့ ႐ုပ္ျပတစ္ခ်ိဳ႔ရွိတယ္။ နန္းဦးရဲ့ “ပန္းဆုိတာ အပင္မွာေနေပမယ့္လည္း ေႂကြမွာပါဦးရယ္” ၊ စုိင္းလား႐ႈိးရဲ့ “တကယ္လုိ႔မ်ား” ၊ စုိင္းေဗဒါရဲ့ “ရွန္ဂရီလာေဒ၀ီ” စသျဖင့္ေပါ့ေလ။  ၿမိတ္၀င္းထိန္၊ ခုိင္တင္၊ တင္ေမာင္၀င္း၊ ထြန္းမင္းလတ္တုိ႔၊ စံေရႊျမင့္တုိ႔၊ မင္းသုိက္တုိ႔လည္း ႀကိဳက္တယ္။ ေလာေလာဆယ္ ေခါင္းထဲေပၚမလာေသးတဲ့ ရုပ္ျပစာအုပ္ေတြ က်န္ေနေသးတယ္။

ေမေမက (အခ်စ္)၀တၳဳဖတ္ရင္ မႀကိဳက္ဖူးဆုိေပမယ့္ ဘာသာျပန္နဲ႔ တစ္ခ်ိဳ႔စာအုပ္ေကာင္းေတြက် ေပးဖတ္ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ေျခာက္တန္းေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ကုိယ္ပထမဆုံးဖတ္ခဲ့တဲ့ ဘာသာျပန္စာအုပ္က ဂယ္ရစ္ဆင္ကုိင္လႊာရဲ့ “ပေရရီၿမိဳ႔ငယ္ငယ္ လြမ္းဖြယ္ေနမ်ား” တဲ့။ ဒီစာအုပ္ကုိ အေမရိကန္သံ႐ုံးမွာလုပ္ေနတဲ့ ဦးေလး၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္က အေမ႔ကုိ လက္ေဆာင္ေပးတာ။ သူက ႏွစ္အုပ္ေပးတယ္၊ ေနာက္တစ္အုပ္က သမၼတဂြ်န္အက္ဖ္ကေနဒီအေၾကာင္း ဘာသာျပန္ပဲ။ ပေရရီၿမိဳ႔ငယ္ငယ္စာအုပ္က ကုိယ္သိပ္ႀကိဳက္ၿပီး ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေရာက္တုိင္း ျပန္ဖတ္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ပါ။ ကုိယ္တုိ႔ငယ္ငယ္ကတီဗြီမွာလာတဲ့  "Little House on the Prairie" ဇာတ္လမ္းတြဲကုိ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကမယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ့ဇာတ္လမ္းက အေမရိကားမွာ အပတ္စဥ္ ေရဒီယုိကထုတ္လႊင့္ၿပီး နာမည္ေက်ာ္ လူႀကိဳက္မ်ားသြားရာကေန ရုပ္ျမင္ဇာတ္လမ္းအျဖစ္ကုိ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ေၾကာင္း  အဲဒီ့စာအုပ္ရဲ့အမွာစာမွာ ေရးထားပါတယ္။    အေမရိကန္ေက်းလက္ ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သား ေတြအေၾကာင္း ဟုိတစ္ကြက္ဒီတစ္ကြက္ ေဆးစက္က်ရာ အရုပ္ထင္သလုိ သူ႔ေနရာနဲ႔ သူ႔ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ ေရးဖြဲ႔ထားတာ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ မ႐ုိးႏုိင္ေအာင္ သိပ္ဖတ္လို႔ေကာင္းတဲ့ စာအုပ္ပါ။

ခုနစ္တန္းေရာက္ေတာ့ ကုိယ္စာဖတ္၀ါသနာပါတာသိတဲ့  ကုိယ့္က်ဴရွင္ဆရာမက ျမသိန္းရဲ့ ဂ်ပန္ဘာသာကေန တုိက္႐ုိက္ျပန္ဆုိထားတဲ့ “ေတာ့တုိးက်န္”နဲ႔ ျမသႏၱာေရးတဲ့ “ေနာ္ရင္ေမႊး” ကုိ ေပးဖတ္ပါတယ္။ ႏွစ္အုပ္စလုံးက စာအုပ္ေကာင္းေတြပါ။ ေနာက္အေဒၚအိမ္က ဘာသာျပန္တစ္အုပ္ထပ္ဖတ္ရတယ္။ ေမာင္ဘသင္ဘာသာျပန္တဲ့ အမ်ိဳးသားစာေပဆုရ “ဇုိယာနဲ႔႐ႈယာ”၊ ဒုတိယကမာၻစစ္အတြင္းက  နာဇီလက္ထဲမွာ အသက္ေပးသြားတဲ့ (ျဖစ္ရပ္မွန္) ႐ု႐ွေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း၊ ကုိယ္ဖတ္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြက်ခဲ့ရတဲ့ စာတစ္အုပ္ပါ။  ေနာက္ကုိယ့္ကုိ အေပါင္းလကၡဏာနဲ႔ ၾကည့္တတ္ျမင္တတ္ေအာင္ တစ္နည္းတစ္ဖုံ လမ္းညႊန္ေပးခဲ့တဲ့ စာတစ္အုပ္က “ေပၚလီယာနာ”။

ရွစ္တန္းႏွစ္ေလာက္မွာစၿပီး မစႏၵာ၊ မုိးမုိး (အင္းလ်ား)၊ ဂ်ဴးတုိ႔ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဆယ္တန္းေျဖၿပီး ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ (တရား၀င္) ၀တၳဳဖတ္ခြင့္ရသြားၿပီမုိ႔ ငွားဖတ္လုိက္တဲ့ ၀တၳဳေတြ၊ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ကုိ သူေရးသမွ် ထြက္သမွ် စီးရီးအလုိက္ (ဆုိင္မွာတင္ထားသမွ်) လုိက္ဖတ္ပါေသးတယ္။ လြန္းထားထား၊ ရွင္မုိး၊ လမင္းမုိမုိ၊ မုိမုိ၊ ေနေနာ္၊ မီကုိဇူးဇင္၊ မဟူရာ၊ အစုံပါပဲ။ အေမဖတ္ခဲ့တဲ့ စုလွျဖဴတုိ႔ ခုိင္ယဥ္မြန္တုိ႔ေတာင္ပါေသး။ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္းနဲ႔ ကုိယ္ဘယ္လုိစာမ်ိဳးႀကိဳက္တယ္၊ မႀကိဳက္ဘူးဆုိတာ ကုိယ့္ဖာသာ သိသြားပါတယ္။

တကၠသုိလ္ေက်ာင္းေတြ မဖြင့္ေသးခင္ အျပင္သင္တန္းေတြတက္ရင္း စာအုပ္ဆုိင္ေတြဘက္ မၾကာခဏေရာက္မိေတာ့ စာအုပ္ေတြစၿပီး ၀ယ္ဖတ္ရာကေန စုျဖစ္သြားတာက ေဖျမင့္ရဲ့စာအုပ္ေတြပါ။  သူ႔စာအုပ္ေတြဖတ္ၿပီး လူလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးတက္ႂကြခဲ့တယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၊ ျမသန္းတင့္၊ ေရႊဥေဒါင္း၊ ဒဂုန္ေရႊမွ်ားတုိ႔ အဲဒီ့အခ်ိန္က်မွ ပုိဖတ္ျဖစ္တယ္။ မဂၢဇင္းပါ၀တၳဳေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဖတ္တတ္လာတယ္။ ဘာသာျပန္စာအုပ္ေတြ ဖတ္ရတာလည္း ႏွစ္ၿခဳိက္တယ္။ ခရီးသြားေဆာင္းပါးေတြ ႀကိဳက္တယ္။ ေနာက္ပုိင္း ကုိယ္အင္တာဗ်ဴးေတြ ဖတ္ရတာႀကိဳက္လုိ႔ အင္တာဗ်ဴးေတြပဲ စြဲစြဲၿမဲၿမဲဖတ္တဲ့အခ်ိန္ေတာင္ ရွိလုိက္ေသးတယ္။ တစ္ခုသတိထားမိတာက တက္က်မ္း အမ်ိဳးအစား စာေတြဖတ္ၿပီးေနာက္ပုိင္း ေစာေစာက အေပၚမွာေျပာခဲ့တဲ့ စီးရီးလုိက္ဖတ္ခဲ့တဲ့ ၀တၳဳအမ်ိဳးအစားေတြ ဖတ္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့၊ မဖတ္ျဖစ္ေတာ့တာပါဘဲ။ ေနာက္ပုိင္းစာေရးဆရာေတြထဲမွာ ထြက္သမွ် စြဲစြဲၿမဲၿမဲဖတ္ျဖစ္တာ ဂ်ဴးစာအုပ္ေတြပဲလုိ႔ေျပာရင္ ရပါတယ္။ (ကုိယ့္အႀကိဳက္ဆုံး ဂ်ဴးစာအုပ္က “ပင္လယ္ႏွင့္တူေသာ မိန္းမမ်ား”)။ မစႏၵာဆုိရင္ေတာ့ “အရိပ္” ပါ။

ကုိယ္ျပန္ထြက္မလာခင္ထိ စြဲစြဲၿမဲၿမဲဖတ္ျဖစ္တဲ့ မဂၢဇင္းႏွစ္အုပ္က အပ်ိဳစင္နဲ႔ ေရႊအျမဴေတပါ။ မဂၢဇင္းအခန္းဆက္ ၀တၳဳရွည္ေတြထဲ ခင္ခင္ထူးရဲ့ “အညာသူအညာသား ကြ်န္မေဆြမ်ိဳးမ်ား” နဲ႔ ၀င္း၀င္းလတ္ရဲ့ “အခ်စ္၏ေနာက္ဆက္တြဲ စာမ်က္ႏွာမ်ား” ၊ ေနာက္ အပ်ိဳစင္မွာပါဘူးတဲ့ ေရႊ (စက္မႈ) ရဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးေတြ ႀကိဳက္တယ္။ အထူးသျဖင့္ “ျခေသၤ့မ”။ ေရႊ (စက္မႈ) လုိ႔ သိေစခဲ့တဲ့  ၀တၳဳတုိလုိ႔ေျပာရင္ ရမယ္ထင္ပါတယ္။  ေနာက္ဆုံးစာေၾကာင္းေလး ခုထိနားထဲစြဲေနတုန္း။

အဂၤလိပ္စာေပေတာ့ သိပ္မႏွ႔ံစပ္ဘူး။ ကုိယ္ႏွစ္သက္မိတဲ့ အမ်ိဳးသမီး အဂၤလိပ္စာေရးဆရာက Jane Austen ပါ။ သူရဲ့၀တၳဳ အကုန္နီးပါး ဖတ္ဖူးပါတယ္။ အေမရိကန္စာေရးဆရာ Mark Twain ရဲ့ Tom Sawyer ကေတာ့ ကုိယ္အသည္းစြဲ ဇာတ္လုိက္ကေလးပါ။ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္မႈမရွိခဲ့လုိ႔ ခုထိ ျမန္မာျပန္မဖတ္ရေသးတဲ့ ကုိယ့္အႀကိဳက္ဆုံး စာႏွစ္အုပ္က Margaret Mitchell ရဲ့ Gone with the Wind နဲ႔ Leo Tolstoy  ရဲ့ War and Peace ပါ။  ျပင္သစ္စာေရးဆရာ Alexandre Dumas ရဲ့ ဖတ္မိတဲ့ ၀တၳဳသုံးအုပ္ (The Count of Monte Cristo၊ Three Musketeers၊ Black Tulip) ထဲမွာ  အႀကိဳက္ဆုံးက ေခတၲာနက္ပါ။ Sir Arthur Conan Doyle နဲ႔ Agatha Christie ရဲ့ လွွ်ဳိ႔၀ွက္သဲဖုိ စုံေထာက္ဇာတ္လမ္းေတြလည္း စြဲခဲ့ပါတယ္။  ခုေနာက္ပုိင္း အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြ မဖတ္ျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနပါၿပီ။  တစ္ခါတုန္းက အပီအျပင္ဖတ္မယ္ဆုိၿပီး အမ်ိဳးသားစာၾကည့္တုိက္က ေလးအုပ္ငွားၿပီး မဖတ္ျဖစ္တာနဲ႔ ထပ္ေတာင္ မငွားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆုံး တစ္အုပ္လုံး အၿပီးဖတ္ခဲ့တဲ့စာအုပ္က Philip Pullman ရဲ့ Northern Lights ။ ဒါဖတ္ၿပီးမွ ရုပ္ရွင္ (Golden Compass) ၾကည့္မယ္ဆုိၿပီး ဆုံးျဖတ္ထားလို႔ ၿပီးသြားတာ။ စာအုပ္ေစ်းခ်တာနဲ႔ ႀကဳံႀကိဳက္လုိ႔ တစ္ခါ၀ယ္ရင္ သုံးေလးငါးအုပ္၀ယ္ၿပီး ခုထိမဖတ္ရေသးတဲ့ စာအုပ္ေတြက A4 ပုံးထဲမွာ ဒီအတုိင္း။ 

ကုိယ့္စာဖတ္ပုံက အသက္အရြယ္ အခ်ိန္ကာလကုိလုိက္ၿပီး သူ႔အလုိလုိ ေျပာင္းလဲသြားတယ္လုိ႔ ကုိယ္ျမင္ပါတယ္။ ကေလးဘ၀က ႐ုပ္စုံဂ်ာနယ္၊ ကာတြန္း၊ နဲနဲႀကီးလာေတာ့႐ုပ္ျပ၊ ေနာက္ ၀တၳဳ၊ မဂၢဇင္း၊ တက္က်မ္း၊ ဘာသာျပန္နဲ႔ အခုေနာက္ပုိင္း အဖတ္မ်ားသြားတာ ဘာသာေရးစာေပေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ကုိယ့္အိပ္ရာေဘးက စားပြဲေပၚမွာ အမ်ားဆုံးေတြ႔ရမွာက ေမတၱာရွင္ (ေရႊျပည္သာ) နဲ႔ ေဒါက္တာမင္းတင္မြန္တုိ႔ရဲ့ စာအုပ္ေတြပါ။ ကုိယ့္စာဖတ္လမ္းေၾကာင္း ေတြ ေျပာင္းလဲသြားၿပီလားလုိ႔ေတာ့ မဆုိလုိႏုိင္ပါဘူး။ အသက္အပုိင္းအျခားအလုိက္ စိတ္၀င္စားမႈလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းလဲသြားတယ္လုိ႔ပဲ ကုိယ္ျမင္ပါတယ္။

စာတစ္အုပ္ထဲကေန ကမာၻအႏွ႔ံ ခရီးေတြသြားလုိ႔ရခဲ့တယ္။ မတူညီတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြၾကား ဗ်ာေတြလည္း မ်ားခဲ့ရတယ္။ မသိေသးတဲ့ လူ႔စ႐ုိက္အဖုံဖုံနဲ႔လည္း ၾကဳံဆုံရတယ္။ ကုိယ္မမွီလုိက္တဲ့ သမုိင္းေၾကာင္းေတြလည္း သိခြင့္ရတယ္။ တစ္ထုိင္တည္းနဲ႔ ရသမ်ိဳးစုံ၊ အသိပညာမ်ိဳးစုံကုိ စာအုပ္စာေပေတြကေနပဲ အမ်ားႀကီး ဆည္းပူးခြင့္ ေလ့လာမွတ္သားခြင့္၊ က်င့္သုံးခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ စာတစ္အုပ္ကုိ အရင္းျပဳလုိ႔ ခင္မင္မႈေတြဆက္ၿပီး မိတ္ေဆြေကာင္းလည္း ရတတ္ေသးတယ္။ စာဖတ္မ်ားသူတစ္ေယာက္နဲ႔ စာဖတ္အားနည္းသူတစ္ေယာက္တုိ႔ရဲ့ စကားေျပာပုံ ေတြးေခၚပုံျခင္း အနည္းနဲ႔အမ်ား ကြာျခားတတ္တာလည္း သတိျပဳမိပါတယ္။

ခုေနာက္ပုိင္းကေလးေတြ စာအုပ္ေတြမွ မ်ားမ်ားဖတ္ျဖစ္ေသးရဲ့လားလုိ႔ ကုိယ္ေတြးၿပီး စိတ္ပူမိပါေသးတယ္။ ေခတ္မီနည္းပညာေအာက္မွာ ဂိမ္းေတြကစား၊ အင္တာနက္ေတြ သုံးရင္းနဲ႔ပဲ စာဖတ္အားေတြ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ေလ်ာ့က်ေနမယ္လုိ႔ ကုိယ္ထင္ေနမိလုိ႔ပါ။ သူတုိ႔ကုိသာေျပာတာ၊ ေလာေလာဆယ္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ စာဖတ္အားနည္း ေနတာ သိတယ္။  ကုိယ္က စာအုပ္ကုိင္ဖတ္မွ အားရေက်နပ္သူပါ။ ebook ေတာင္ ၾကာၾကာ မဖတ္ႏုိင္ပါဘူး၊ မ်က္စိပါ၀ါရွိတာလည္း တစ္ေၾကာင္းပါ။  (ဘေလာ့ဂ္ေတြကေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာမွန္သားက တစ္ဆင့္ဖတ္မွပဲ ရတာမုိ႔ ႁခြင္းခ်က္ထားလုိက္တယ္)။

ဖတ္စရာစာအုပ္ေတြသာ တုိးတုိးလာၿပီး၊ စာအုပ္ဖတ္ႏႈန္းက ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေနတာ။ ဖတ္ဖုိ႔ စာအုပ္ေႂကြးေတြေခ်ဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ။ ဂ်ဴးေရးသလုိ  တစ္လေလာက္ ဘာမွမလုပ္ဘဲ စာခ်ည္းထုိင္ဖတ္လုိက္ရယင္ သိပ္ေကာင္းမလားလုိ႔ေနာ္။ (ကုိယ့္အခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဖဲ့ယူေနတဲ့) ဘေလာ့လည္တာ၊ ဘေလာ့ဂင္းတာလည္း ခဏနား၊ စာေတြတစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ဖတ္၊ အင္း... စာဖတ္ခ်ိန္ သီးသန္႔ေပးဖုိ႔ အခ်ိန္ဇယားေလး ဘာေလး ေသခ်ာျပန္ဆြဲဖုိ႔ လုိေနၿပီထင္ပါရဲ့။


ဇြန္မုိးစက္

ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး.... ငယ္ငယ္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ အမွတ္တရ ခ်ေရးခ်င္စိတ္ေပၚလာလုိ႔ပါ။ 

ကုိယ္သုံးႏွစ္အရြယ္ေနာက္ပုိင္းကစၿပီး အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ မွတ္မိေနေသးတယ္။ 

သုံးႏွစ္ေက်ာ္ေလးႏွစ္ေလာက္က ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ကုိယ့္မွာ မိေခ်ာင္း႐ုပ္ကေလးရွိတယ္။ အိမ္ေဘးက ကုိယ့္ထက္ႀကီးတဲ့ကေလးေတြက စကၠဴေလွတုိ႔ဘာတုိ႔လုပ္ၿပီး အိမ္ေရွ႔က ေျမာင္းထဲမွာ လႊြတ္ေနၾကတယ္။ ကုိယ္က အရုပ္ကုိင္ၿပီး သူတုိ႔ေဆာ့တာသြားၾကည့္ေတာ့ ကုိယ့္မိေက်ာင္း႐ုပ္ကုိ သူတုိ႔မ်က္စိက်ၿပီး ေရထဲခ်ၾကည့္ဖုိ႔ အၾကံေပးတယ္။ ကုိယ္လည္းမိေက်ာင္း႐ုပ္ ေရမွာသြားတာၾကည့္ခ်င္ေတာ့ သူတုိ႔ကုိလႊတ္ဖုိ႔ေပးလုိက္တယ္။ တစ္ဘက္အိမ္ေအာက္က စလႊတ္ၿပီး ကုိယ္တုိ႔အိမ္ေရွ႔ေရာက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေရစီးနဲ႔ ဟုိဘက္အိမ္ေရွ႔က တံတားေအာက္ေရာက္သြားတယ္။ ကုိယ္လည္း ကုိယ့္အ႐ုပ္ကေလး အေ၀းႀကီးေမ်ာပါသြားမွာ စုိးရိမ္ၿပီး “မိေက်ာင္းေလး” “မိေက်ာင္းေလး” လုိ႔ေအာ္ၿပီး  အ႐ုပ္ကုိငု႔ံဆယ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားတာ အရွိန္လြန္ၿပီး ေျမာင္းထဲေစာက္ထုိးက်သြားတယ္။ ေျမာင္းေပမယ့္ က်ယ္ၿပီးအနက္ရွိတယ္။ ရႊံ႔ႏြံလည္းရွိတယ္။ ေျမာင္းထဲက်ၿပီး ကုိယ္ဘာမွမသိေတာ့ဘူး။ တစ္ဖက္အိမ္ကလူႀကီးက ဆင္းဆယ္ေပးရတာေပါ့။ ဆယ္ၿပီးေတာ့ အေမက ကုိယ့္ကုိ ေခါင္းကေလာင္းၿပီး ေရခ်ိဳးေပးေတာ့ ကုိယ္ေအာ္ငုိလုိက္တာ အက်ယ္ႀကီးပဲတဲ့။ 

ဒီတစ္ခါေတာ့ ကုိယ္ ၄-၅ႏွစ္ေလာက္ေရာက္သြားၿပီ။ ကုိယ့္အေဖက အၿမဲလုိခရီးထြက္ရသူမုိ႔ ကုိယ္ကအေမနဲ႔ အေနမ်ားတယ္။ ဘယ္သြားသြားအေမနဲ႔သြားတာမ်ားတယ္။ အေမ ေမာင္ေလးကုိယ္၀န္ေဆာင္ေနခ်ိန္မွာ အေဖနဲ႔ သြားျဖစ္တယ္။ တစ္ရက္ပြဲေစ်းတန္းကုိသြားၾကည့္ၿပီး  ခ်ားရဟတ္ႀကီးျမင္ေတာ့ ကုိယ္စီးခ်င္တယ္၊ စီးခ်င္တယ္လုိ႔ အေဖ့ကုိပူဆာတယ္။ ဒါနဲ႔အေဖလည္း ကုိယ္နဲ႔အတူစီးေပးတာေပါ့။ တစ္၀က္ေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး ကုိယ္ေၾကာက္လာလုိ႔ အခုခ်က္ခ်င္းဆင္းမယ္..ဆင္းမယ္...အတင္းလုပ္လုိ႔ ရဟတ္ေမာင္းသမားကုိေခၚၿပီး ရပ္ခုိင္း လုိက္ရတယ္။ ႀကီးလာေတာ့မ်ား ႐ုိလာကုိစတာစီးမယ္ဆုိ ေရွ႔ဆုံးက။ :D

အံမယ္ ေနာက္တစ္ခါေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးပန္းျခံမွာ ကုိယ္တုိ႔မိသားစုသုံးေယာက္ အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံေတြ သြား႐ုိက္ၾကတယ္။ ကုိယ့္ေမာင္ေလးက အေမ့ဗုိက္ထဲမွာပဲ ရွိတုန္း။ ကုိယ္ကဓာတ္ပုံ႐ုိက္ရတာ သေဘာက်ၿပီး မ၀လုိ႔ ထပ္႐ုိက္ခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔ ညေနမွာ အေဖက ကုိယ့္ကုိ ေတာ္လွန္ေရးပန္းျခံဆီ ေနာက္တစ္ေခါက္ေခၚသြားၿပီး ဓာတ္ပုံထပ္႐ုိက္ေပးလုိက္ရတယ္။ အဲေလာက္ထိ ဓာတ္ပုံအ႐ုိက္ခံခဲ့ခ်င္တာ ဆုိပါေတာ့။ အဲတုန္းက ပုံေလးေတြ ခုထိရွိေသးတယ္။

ကုိယ္တစ္တန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ တစ္ခါေက်ာင္းကားလြတ္ဖူးတယ္။ ခါတုိင္းအေမက လမ္းထိပ္ကုိ ေက်ာင္းကားစီးဖုိ႔ လုိက္ပ႔ုိေပးတယ္။ အဲဒီ့ေန႔က ေမာင္ေလးေနမေကာင္းလုိ႔ထင္တယ္။ အေမက လုိက္မပုိ႔ႏုိင္ဘူး။ ကုိယ့္ကုိေသခ်ာ မွာလုိက္တယ္။ ဟုိဘက္ထိပ္မွာ ရပ္ေစာင့္ၿပီး ေက်ာင္းကားလာတာၾကည့္ေပါ့။ ကုိယ္က ဒီဘက္ထိပ္မွာရပ္ၿပီးေစာင့္တာ ေက်ာင္းကားဟုိဘက္ထိပ္မွာ ရပ္တာျမင္ၿပီး၊ လူတင္ၿပီးထြက္သြားေတာ့မွ ေက်ာင္းကားႀကီးသြားၿပီဆုိၿပီး ေအာ္ငုိၿပီး ေနာက္က ေျပးလုိက္တာ။ အဲဒါေဘာ့စ္၀က္ဂြန္ကားေပၚက လူတစ္ေယာက္က ကုိယ့္ကုိေခၚတင္ၿပီး ေက်ာင္းကား ေနာက္တစ္မွတ္တုိင္ရပ္တဲ့အထိ လုိက္ပုိ႔ေပးတာ။ ကုိယ္အဲလုိေအာ္ငုိၿပီး ေျပးလုိက္သြားတာ၊ လူတစ္ေယာက္က ကုိယ့္ကုိကားနဲ႔ေခၚတင္သြားတာကုိ လမ္းထိပ္ကလူေတြေတြ႔ၿပီး အေမ့ကုိသြားသတင္းပုိ႔လုိ႔ အေမစိတ္ပူၿပီး ဆုိက္ကားနဲ႔ ေက်ာင္းကားေနာက္ကုိ အေျပးလုိက္လာခဲ့တာ။ အဲဒီ့အခ်ိန္က အေမတစ္ေယာက္ရဲ့ေသာက ဘယ္ေလာက္ ႀကီးခဲ့လိမ့္မလဲဆုိတာ ခုခ်ိန္မွာ ကုိယ္ေတြးမိေတာ့ မၿပဳံးႏုိင္ေတာ့ဘူး။

ေနာက္...ကုိယ္ငယ္ငယ္က အက်င့္တစ္ခုရွိလုိက္ေသးတယ္။ ကုိယ္က ကတ္ေၾကးသိပ္ကုိင္ခ်င္တာ။ လူႀကီးအလစ္ဆုိ ကတ္ေၾကး (အေသး) ယူၿပီး ကုိယ့္အက်ႌေရွ့အလယ္ေလာက္ကုိ တစ္ခ်က္ညွပ္ၾကည့္တာ။  မ်ားမ်ားလည္းမဟုတ္ဘူး။ တစ္ခ်က္ပဲ။ အဲလုိလုိက္ညွပ္တာ ၄ထည္ေလာက္ရွိသြားတယ္။ အေမသိသြားၿပီး ကတ္ေၾကးကုိဖြက္လုိက္တယ္ထင္တယ္။ အဲဒီ့အက်ႌေလးေတြမွာ (ခပ္ေသးေသး) ကတ္ေၾကးကုိက္ရာတစ္ခုစီနဲ႔။

ကတ္ေၾကးကုိင္ခ်င္တဲ့စိတ္က မေပ်ာက္ေသးဘူး။ ဒီတစ္ခါေတာ့ နဲနဲပုိႀကီးလာေတာ့ ပုိအဆင္ျမင့္သြားတယ္။ ေစာေစာက ကုိယ္ ၄-၅ႏွစ္ေလာက္၊ ခုက ၇ႏွစ္ေလာက္မွာ။ တစ္ေန႔ အေမေစ်းသြားေနတုန္း မွန္ေရွ့ၾကည့္ၿပီး ကုိယ့္ဆံပင္ကုိ စိတ္တုိင္းမက်ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ကတ္ေၾကးယူၿပီး ေရွ့တည့္တည့္ကုိ ညွပ္လုိက္တယ္။ မညီဘူး၊ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ညွပ္တယ္။ တုိသြားျပန္ေရာ။ ဒါနဲ႔ညီေအာင္ညွိရင္းညွိရင္းနဲ႔ ေတာ္ေတာ္တုိသြားတယ္။ အေမျပန္လာေတာ့ တစ္ခါတည္း ကုိယ့္လက္ဆြဲၿပီး ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ ပုိ႔ရပါေလေရာ။ အဲတုန္းက ကုိယ့္ေရွ့ဆံပင္ေတြ ေတာ္ေတာ္တုိသြားမယ္ ထင္တယ္ေနာ္။ :D


ကုိTZA ကုိ အားက်လုိ႔ ငယ္ငယ္က ဓာတ္ပုံေလးတင္မလားလုိ႔ စိတ္ကူးလုိက္ေသးတယ္။ ကုိယ္က ငယ္႐ုပ္ မေပ်ာက္သူ ဆုိေတာ့ မတင္ေတာ့ပါဘူး။ ေတာ္ၾကာလမ္းမွာေတြ႔ရင္ မွတ္မိေနမွာစုိးလုိ႔။ ကုိယ့္ဖာသာ ျမင္ေယာင္ၾကည့္လုိက္ေပါ့ေနာ္... မ်က္လုံးျပဴးျပဴး ဆံပင္ေကာက္ေကာက္နဲ႔ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ပုံကုိ။ း)

(မရည္ရြယ္ဘဲ TZA နာမည္ပါသြားၿပီ။ Anyway ေခတ္မီသြားတာေပါ့ေနာ္ .... အဟက္) :P


ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္

ပထမဆုံးပုံက Venetian ထဲမ၀င္ခင္ေလး အျပင္ဘက္ကုိ ခပ္ျမန္ျမန္ရုိက္လုိက္ေတာ့ အေဆာက္အဦတစ္ခုလုံး မမိလိုက္္ဘူး။ ျပန္ထြက္မွ႐ုိက္မယ္ဆုိေပမယ့္ ထပ္မရုိက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ goolge image ကေန ႐ုိက္ထည့္ၿပီး ရွာၾကည့္လုိ႔ရတယ္။ ေအာက္ကပုံက အတြင္းထဲအ၀င္မွာ႐ုိက္တာ။ ဒါေပမယ့္ ကာစီႏုိကစားခန္းမေတြကုိ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ခြင့္မျပဳပါဘူး။

ဒါက Venetain အတြင္းထဲက food court ေပါ့။ မ်က္ႏွာက်က္ကုိ ေကာင္းကင္သ႑ာန္ ဖန္တီးထားတာ ကုိယ္သိပ္သေဘာက်တယ္။ ေကာင္းကင္ျပာနဲ႔တိမ္ေတြေအာက္မွာ တစ္ညေနစာ ကုိယ္စားခဲ့တယ္။

တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ့စံအိမ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ကုိယ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

ခံတပ္အေပၚဆုံးကေန ႐ုိက္ထားတာ။

Fisherman's Wharf


ဒါက ကုိယ္ေရပုလင္း၀င္ယူခဲ့တဲ့ ဆာႏုိ႔စ္ ကာစီႏုိ



သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ပုံစံဆန္းဆန္း ကာစီႏုိနဲ႔ entertainment complex ေတြ






ကုိယ့္စိတ္ထဲ ေရာမေခတ္ေရာက္သြားသလုိလုိ

ေလဆိပ္ရွိရာ တုိင္ပါကြ်န္းနဲ႔ မကာအုိကြ်န္းဆြယ္ကုိ ဆက္ထားတဲ့ တံတားရွည္ႀကီးေပါ့။
အေပၚပုံက ေဟာင္ေကာင္ကြ်န္းသြားတဲ့ ferry terminal၊ ျမင္ေနရတဲ့ ferry ေတြနဲ႔ကူးၾကတာ။


ဥေရာပစတုိင္ အေဆာက္အဦးမ်ား


ကုိယ္ၿမိဳ႔ထဲ ေလွ်ာက္သြားၿပီး လမ္းေပ်ာက္ေနတုန္းက ရုိက္ခဲ့တာ။


ၿမိဳ႔တြင္းတစ္ေနရာ


Les Vegas ပုိင္ Wynn Casino


ဓာတ္ပုံသာ႐ုိက္ခဲ့တာ ဘာမွန္း၊ ဘယ္လုိေခၚမွန္းမသိတဲ့အရာေတြပါ။ :D


ေပၚတူဂီရဲ့ ကာစီႏုိအခြဲ Lisboa


၁၉၉၉မွာ ေပၚတူဂီကုိလုိနီမွ တရား၀င္လြတ္ေျမာက္ျခင္းအထိမ္းအမွတ္ေဆာက္လုပ္ခဲ့တဲ့ ေရႊၾကာရင္ျပင္ (Golden Lotus Square)


တ႐ုတ္ျပည္နယ္စပ္ၿမိဳ႔ Zhuhai

၁၅၈၂ခုႏွစ္က ေဆာက္လုပ္ခဲ့ၿပီး အာရွမွာ အႀကီးဆုံးျဖစ္ခဲ့တဲ့ စိန္႔ေပါလ္ ကက္သလစ္ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္း


၁၈၃၅မွာ တုိင္ဖြန္းမုန္တုိင္းေၾကာင့္ ေနာက္ပုိင္းတစ္ခုလုံးမီးေလာင္ခံသြားရလုိ႔ ေရွ႔ပုိင္းပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။


မကာအုိေမွ်ာ္စင္အျပင္ဘက္


ေမွ်ာ္စင္အတြင္းမွ ၾကည့္မိေသာအခါ


၂၂၃မီတာအျမင့္မွ ေအာက္ကုိျပန္ၾကည့္ျခင္း(338 meter at highest point)


ေမွ်ာ္စင္အျပင္ထြက္၍ skywalk ေလွ်ာက္ေနၾကသူမ်ား (at observing point, 223 meter)