(က)
က်ယ္၀န္းစိမ္းစုိလွပေသာ အလယ္ပန္းျခံအတြင္းက တစ္ခုေသာေရကန္အနီးရွိ ခုံတန္းေလးမွာ “ငယ္” ထုိင္ရင္း ျပာလြင္ေသာ ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္ေနမိသည္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ။ ဆူညံစြာ ေအာ္ဟစ္ ေျပာဆုိေနၾကေသာ ကေလးတစ္သုိက္အသံၾကားမွ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ျပန္ၾကည့္မိသည္။ သာယာေသာ ေႏြရာသီ ညေနခင္းမို႔ ထင္သည္၊ ဧကရွစ္ရာေက်ာ္ က်ယ္၀န္းလွေသာ ပန္းျခံတစ္ခုလုံးမွာ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ လာေရာက္အပန္းေျဖ အနားယူၾကသူ လူႀကီးလူငယ္ လူရြယ္စုံျဖင့္ စည္ကားလုိ႔ေနသည္။ ငယ့္ေရွ့မွာ ျဖတ္သန္းသြားလာ ကစားေနၾကေသာ ကေလးမ်ားကုိ ၾကည့္ယင္း ၾကည္ႏူးမိသည္။ နာရီၾကည့္မိေတာ့ ၆နာရီထုိးရန္ ဆယ္မိနစ္ခန္႔မွ်သာ လုိေတာ့သည္။ အေစာပုိင္းက ပန္းျခံထဲေလွ်ာက္သြားၿပီး ႐ုိက္ထားေသာ ဓာတ္ပုံမ်ားကုိ ျပန္ၾကည့္ေနရင္း ကုိကုိ႔အေၾကာင္းေတြးမိသည္။
ကုိကုိႏွင့္ငယ္မေတြ႔ရသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုနီးပါးမွ် ၾကာခဲ့ၿပီ။ အခ်ိန္ေတြ တေရြ႔ေရြ႔ကုန္လြန္ရင္း အေ၀းႀကီးကုိ ထြက္သြားသည့္ ကုိကုိ႔ကုိ တစ္ေနေန႔မွာ ငယ္ ေရာက္ေအာင္သြားေတြ႔မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ထားခဲ့သည္မွာ ကုိကုိဒီၿမိဳ႔ကို စေရာက္တဲ့ေန႔ကတည္းကေလ။ တကယ္ဆုိ ကုိကုိႏွင့္ငယ္သည္ တစ္ဦးခံစားခ်က္ တစ္ဦးနားလည္ခဲ့ၿပီး အေျခအေနအေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဆုံဆည္းခြင့္ မရႏုိင္ခဲ့သူေတြလုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါသည္။ ငယ့္ဘ၀မွာ ကုိကုိႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္တည္းသာ စပ္ဖူးသည္။ ကုိကုိစာေမးပြဲတစ္ခုေျဖၿပီးသည့္ ေနာက္ဆုံးေန႔က ကုိကုိ႔ကုိ သြားေတြ႔အၿပီး ထုိကဗ်ာေလးကုိ ေပးခဲ့သည္။ ကဗ်ာထဲမွာ ကုိကုိ႔ကုိ ခ်စ္ေၾကာင္း၊ ႏွစ္သက္ေၾကာင္း မပါခဲ့။ ကုိကုိငယ့္အေပၚထားခဲ့သည့္ ေစတနာေတြအတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ ကုိကုိ႔ကုိ တစ္သက္လုံး သတိရေနမည့္ အေၾကာင္းေတြေတာ့ပါသည္။ ခုဆုိ အဲဒီ့ကဗ်ာေလး ကုိကုိ ေမ့ေလာက္ေရာေပါ့။
ကုိကုိႏွင့္မုိင္ေပါင္းေထာင္ခ်ီေ၀းေနခဲ့ေသာ ကာလေတြမွာ ေကာင္းကင္ျပာျပာကုိ ၾကည့္၍ ငယ္အားတင္းခဲ့သည္။ ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း ငယ္တုိ႔အားလုံးဟာ မုိးေကာင္းကင္တစ္ခုေအာက္မွာ ရွိေနၾကတာမဟုတ္လား။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ တစ္ခုေသာေကာင္းကင္ျပာေအာက္မွာ ငယ္တုိ႔ျပန္ဆုံခြင့္ရဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည္။ ခုေတာ့ ငယ့္အိပ္မက္ကုိ လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္ခဲ့ၿပီ။ “ဘုတ္” ဆုိေသာ အသံႏွင့္အတူ ငယ္ထုိင္ရာေနရာနားသုိ႔ ေဘာလုံးတစ္လုံး က်ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ ငယ့္အေတြးေတြ ျပတ္ေတာက္သြားသည္။ ခ်စ္စရာ ကေလးငယ္ေလးတစ္ဦး ငယ့္ေဘးမွာက်ေနေသာ ေဘာလုံးကုိ လာျပန္ယူၿပီး ေျပးထြက္သြားသည္။ ကေလးေလးသြားရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အမွတ္မထင္ ငယ္ၾကည့္မိေတာ့.... အုိ ... ဟုိမွာ....။ ၆နာရီ ထုိးၿပီပဲ။ ကုိကုိသည္ အခ်ိန္တိက် ေလးစားသူတစ္ဦး ျဖစ္ေၾကာင္း ငယ္ အမွတ္ရသြားသည္။
(ခ)
“ကုိကုိ” ဟု ငယ့္ႏႈတ္မွ တုိးတိတ္စြာ ေရရြတ္မိသည္။ ကုိကုိက ငယ္ရွိရာသုိ႔ ေျဖးေျဖးခ်င္း လွမ္းလာေနသည္။ ကုိကုိအရင္ကထက္ အသားပုိျဖဴၿပီး ပုိ၀လာသည္။ ပါ၀ါထူထူ မ်က္မွန္တစ္စုံေအာက္က ကုိကုိ႔မ်က္၀န္းေတြက အရင္အတုိင္း ႏူးညံ့ၾကင္နာ ခင္မင္စရာေကာင္းဆဲ။ ကုိကုိက ဟုိတုန္းကလုိ ငယ့္ကုိ ေခၚေနက်အတုိင္း “ညီမေလး” ဟု ေခၚ၍ ငယ့္ေခါင္းကုိ အသာဖြဖြပုတ္ကာ ငယ့္ေဘးမွာ ၀င္ထုိင္သည္။ ဒီလုိေခၚသံမၾကားရတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီလဲ။ ငယ့္ရင္ထဲမွာ ေႏြးေထြးမႈေတြ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ျဖတ္စီးသြားသည္။ ေကာင္းကင္ႀကီး ႐ုတ္တရက္ အေရာင္ေျပာင္းလဲသြားသည္။ ေလာကတစ္ခြင္လုံး အခုိက္အတန္႔မွ် တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ အေရာင္အေသြးစုံပန္းေတြ အၿပိဳင္အဆုိင္ ဖူးပြင့္သြားသည္။ ငယ့္ဘ၀မွာ သိပ္ကုိလွပ အမွတ္ရစရာေကာင္းခဲ့တဲ့ အခ်ိန္တစ္ခုေပါ့ ကုိကုိရယ္။
(ဂ)
ကုိကုိ ငယ့္ကုိ လာေတြ႔တာ သိပ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကုိကုိတစ္ေယာက္တည္းလာခဲ့လုိ႔လည္း ပုိၿပီးေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ငယ္သူ႔ကုိ မေတြ႔ခ်င္တာထက္ ကုိကုိတစ္ေယာက္တည္းကုိပဲ ေတြ႔ခ်င္တဲ့ ဆႏၵရွိခဲ့တာ ကုိကုိနားလည္မွာပါ။ ကုိကုိႏွင့္ငယ္ စကားေတြ တစ္၀ႀကီး ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ ငယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေနာက္ထပ္ ဒီလုိဆုံေတြ႔ခြင့္ရဖုိ႔ဆုိတာ မေသခ်ာေတာ့။ တကယ္ဆုိ ကုိကုိလက္ထပ္ၿပီးေၾကာင္း ငယ္သိခဲ့သည္ပဲ။ ကုိကုိ႔ကုိ ငယ္အျပစ္ဆုိစရာ မလုိပါ။ ကုိကုိ႔ဘ၀ႏွင့္ ကုိကုိေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိသည္ပဲေလ။ ငယ့္ဘ၀မွာ ကုိကုိတစ္ေယာက္တည္းကုိသာ ေမတၱာစစ္ႏွင့္ ခ်စ္ခဲ့မိေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာရန္မလုိအပ္ေတာ့။ အခ်စ္ႏွင့္ေမတၱာကုိ ကြဲျပားနားလည္တတ္ခဲ့သည္မွာ ကုိကုိ႔ေၾကာင့္လုိ႔ေတာ့ ၀န္ခံမိခ်င္သား။ တစ္ခ်ိန္က ကုိကုိေျပာခဲ့ဖူးတဲ့၊ ငယ့္ဘ၀ကို အခ်ိန္ကာလတစ္ခုအထိ ခ်ည္ေႏွာင္ခဲ့ဖူးတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္း ျပန္အမွတ္ရမိသည္။ “ညီမေလး ... တစ္ခါတစ္ရံမွာ လက္မထပ္ျဖစ္တဲ့ အခ်စ္ေတြဟာ ပုိခုိင္ၿမဲတယ္”။
(ဃ)
မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာ ဒီၿမိဳ႕ေတာ္မွ ငယ္ ထြက္ခြာေတာ့မည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကုိကုိ အေျခခ် ေနထုိင္ရာ ၿမိဳ႕ေတာ္ကေန မုိင္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာေ၀းကြာေသာ ငယ့္ဌာေနကုိ ျပန္ရေတာ့မည္။ ကုိကုိ႔ကုိ ဖုန္းျဖင့္သာ ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာၾကားၿပီး တကၠဆီေပၚမွာ တိတ္ဆိတ္စြာ ငယ္လုိက္ပါလာခဲ့သည္။ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရင္းႏွီးဖူးေသာ ဒီၿမိဳ႕ႀကီးကုိ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် အေရာက္လာႏုိင္ခဲ့၍ ငယ္ေက်နပ္သည္။ ကုိကုိႏွင့္ ေတြ႔ခြင့္ရသည့္အတြက္လည္း ပုိေက်နပ္သည္။ ငယ္တစ္ခ်ိန္က စိတ္ကူးယဥ္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သလုိ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းေသာ အဆုံးသတ္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့။
အင္ပါယာစတိတ္ အေဆာက္အဦေပၚကုိ ကုိကုိႏွင့္အတူ တက္ၾကည့္ခြင့္ မရခဲ့။ အလယ္ပန္းျခံထဲမွာ ကုိကုိႏွင့္အတူ လက္တြဲေလွ်ာက္ခြင့္ မရခဲ့။ ေလဘာတီ႐ုပ္ထုရွိရာကြ်န္း ေနာက္ခံထားၿပီး ကုိကုိႏွင့္အတူ ႏွစ္ေယာက္တြဲ၍ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ခြင့္ မရခဲ့။ ျဖစ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ေလ ... “ကိတ္အန္လီယုိပုိး” ဇာတ္ကားထဲလုိ ဘရြတ္ကလင္းတံတားေအာက္နားကုိ အသာခုန္ဆင္းလုိ႔ အခ်ိန္ေတြကုိ ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး ကုိကုိန႔ဲအတူ မက္ဟန္တန္ၿမိဳ႕ထဲ လွည့္ပတ္ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။ ပဥၥမရိပ္သာလမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ ကုိကုိလုိက္ျပသမွ် အသစ္အဆန္းေတြအားလုံး ကေလးငယ္တစ္ေယာက္တစ္ဖြယ္ ေငးေမာၾကည့္ခ်င္မိေသးတယ္။ တကယ့္ေတာ့ ဒါေတြအားလုံး မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့မွန္း ငယ္သိခဲ့ပါတယ္ ကုိကုိရယ္။ ငယ့္အျမင္ေတြ ၀ုိးတ၀ါးနဲ႔ မႈန္ရီမႈိင္းလာခဲ့သည္။
အင္ပါယာစတိတ္ အေဆာက္အဦေပၚကုိ ကုိကုိႏွင့္အတူ တက္ၾကည့္ခြင့္ မရခဲ့။ အလယ္ပန္းျခံထဲမွာ ကုိကုိႏွင့္အတူ လက္တြဲေလွ်ာက္ခြင့္ မရခဲ့။ ေလဘာတီ႐ုပ္ထုရွိရာကြ်န္း ေနာက္ခံထားၿပီး ကုိကုိႏွင့္အတူ ႏွစ္ေယာက္တြဲ၍ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ခြင့္ မရခဲ့။ ျဖစ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ေလ ... “ကိတ္အန္လီယုိပုိး” ဇာတ္ကားထဲလုိ ဘရြတ္ကလင္းတံတားေအာက္နားကုိ အသာခုန္ဆင္းလုိ႔ အခ်ိန္ေတြကုိ ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး ကုိကုိန႔ဲအတူ မက္ဟန္တန္ၿမိဳ႕ထဲ လွည့္ပတ္ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။ ပဥၥမရိပ္သာလမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ ကုိကုိလုိက္ျပသမွ် အသစ္အဆန္းေတြအားလုံး ကေလးငယ္တစ္ေယာက္တစ္ဖြယ္ ေငးေမာၾကည့္ခ်င္မိေသးတယ္။ တကယ့္ေတာ့ ဒါေတြအားလုံး မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့မွန္း ငယ္သိခဲ့ပါတယ္ ကုိကုိရယ္။ ငယ့္အျမင္ေတြ ၀ုိးတ၀ါးနဲ႔ မႈန္ရီမႈိင္းလာခဲ့သည္။
(င)
ေလယာဥ္ေပၚကေန ကုိကုိႏွင့္တစ္စုံတစ္ေယာက္ အတူရွိေနမည့္ၿမိဳ႕ကုိ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း ကုိကုိ႔ကုိ မေမးျဖစ္လုိက္ေသာေမးခြန္းကုိ ရင္ထဲမွာပဲ တိတ္တဆိတ္ ျပန္ေမးမိသည္။ ကုိကုိေရ... လက္မထပ္ျဖစ္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြဟာ တစ္ကယ္ပဲ ခုိင္ၿမဲတတ္သလားဆုိတာ ငယ္သိခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ေလ .... ဒီဘ၀မွာ ကုိကုိနဲ႔ ဆုံခြင့္မရေတာ့မယ့္အတူတူ ကုိကုိ႔အေပၚထားခဲ့မိတဲ့ ငယ့္ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကုိ ေဟာဒီ့ၿမိဳ႕ေတာ္မွာပဲ အၿပီးအပုိင္ ထားရစ္ခဲ့ပါရေစ။ ကုိကုိလည္း ခ်စ္တဲ့မိသားစုနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနရစ္ခဲ့ပါေတာ့ ... ။
ဇြန္မုိးစက္
(ဒီ၀တၳဳေလးကုိ စိတ္ကူးထဲမွာ ေရးခဲ့မိတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၆ႏွစ္ေလာက္ကပါ။ ကုိယ္သိပ္ေရာက္ဖူးခ်င္တဲ့ နယူးေယာက္ခ္ၿမိဳ႔ကုိ ေနာက္ခံထားၿပီး ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျပန္လည္ဆုံေတြ႔ခြင့္ရတဲ့ ေကာင္မေလးအေၾကာင္း ေရးခ်င္ခဲ့တာပါ။ အခ်ိန္ကာလေတြ၊ အေျခအေနေတြ ေျပာင္းလဲခဲ့တဲ့အေလ်ာက္ စာေရးသူ ခံစားခ်က္လည္း လုိက္ေျပာင္းသြားေတာ့ စိတ္ကူးထဲက ဇာတ္သိမ္းနဲ႔ ကြဲလြဲသြားေၾကာင္းပါ။)
ပုံေလးကုိ ဒီကေန ယူထားပါတယ္။
ပုံေလးကုိ ဒီကေန ယူထားပါတယ္။
ဖတ္ၿပီး ဝမ္းနည္းတယ္။
ငယ္လုပ္ခဲ့တာ မွန္တယ္၊ အဲလို အခ်စ္ေတြကို လႊတ္ခ်ခဲ့တာ.... , အဲဒါ ေယာကၤ်ားမာယာပဲ...လက္မထပ္တဲ့အခ်စ္ဟာ ပိုခိုင္ျမဲတယ္ဆိုတာေလ...
ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္ဟ။ ေနာက္ထပ္ ေရာမၿမိဳ ့ႀကီး ေနာက္ခံထားလို႔ "ခ်စ္ျခင္းတစ္ဖန္ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ၿမိဳ ့" ဆိုၿပီး ေရးႏိုင္ေအာင္ ငယ့္ကို ....... :)
တစံုတရာ တိုက္ဆိုင္သြားလို႕
၀မ္းနည္းရတယ္၊
ဒါေပမယ့္ သိပ္လွတဲ့ အဖဲြ႕ပါ။
တကယ္ခ်စ္ရင္ လက္ထပ္ထပ္ မထပ္ထပ္ ခ်စ္ေနမွာပါ၊
မမေရ...တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆုိတာ ခ်စ္ေနရရင္ ၿပီးတာပါပဲ... ပုိင္ဆုိင္ရၿခင္း၊ မပုိင္ဆုိင္ရၿခင္း...ဆုံဆည္းၿခင္း၊မဆုံဆည္းၿခင္းေတြက သိပ္အေရးမၾကီးဘူးလို႕ ထင္ပါတယ္...ငါ့အစ္မက ၀တၳဳစာေရးဆရာမၾကီးလုပ္ဖုိ႕ေကာင္းတယ္ :)))
ခ်စ္စရာ အေရးအသားေလး...
ခ်စ္စရာ အဖြဲ႕ေလး...
ညီမေရးထားသလို လက္မထပ္ျဖစ္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြဟာ တစ္ကယ္ပဲ ခုိင္ၿမဲတတ္သလား ဆုိတာ ကိုယ္လဲ ေတြးေနမိတယ္...
အေျဖကေတာ့ မရေသးပါဘူး..
ေတြးေနမိတုံးပဲ... း))
နည္းနည္းေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တယ္...။
ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ၀မ္းနည္းရမယ့္အေၾကာင္းအရာေတြကို ေရြးခ်ယ္လိုက္တာက ပိုမွန္ေနတတ္တာက ခက္တယ္...။
အဖြဲ႔အႏြဲ႔ေလးကိုေတာ့ ခံစားသြားပါတယ္.. :)
ဒီ၀တၳဳေလးကုိ ဖတ္ျပီး ေကာင္မေလးတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္ မရယ္။“ညီမေလး ... တစ္ခါတစ္ရံမွာ လက္မထပ္ျဖစ္တဲ့ အခ်စ္ေတြဟာ ပုိခုိင္ၿမဲတယ္”။
မွန္မမွန္ေတာ ့မသိေပမဲ့ ရင္ထဲမွာတစ္ေယာက္ရွိေနလွ်က္နဲ့ တစ္ျခားတစ္ေယာက္ကိုလက္ထက္နိုင္ေသးတာလညး္..........ပိုခိုင္ျမဲမယ္ဆိုတာ..........................................
သာယာခ်မ္းေျမ့ပါေစေနာ္
မိုး
သက္ျပင္းအရွည္ႀကီး ခ်သြားတယ္..
အျပင္မွာ ကဆုန္လကလည္း သာလို႔...
အိပ္မရေတာ႔ရင္..ဘယ္လိုလုပ္မလည္း..
လက္မထပ္ျဖစ္တဲ့ အခ်စ္ေတြဟာ ပုိခုိင္ၿမဲတယ္တဲ႔လားကြယ္..
တခါခ်စ္ျပီးရင္ မုန္းပစ္လို ့မွမရတာ။
လက္မထပ္ျဖစ္ေပမဲ့ လူရင္းတေယာက္လို ေျပာဆို တိုင္မင္ လို ့ရတာပဲေနာ္။ က်မလည္း...
အေရးအသား.. သေဘာက်တယ္...
ျငိမ့္ျငိမ္ ေလးး ဖတ္လို႔ေကာင္း
အမေရ..ေရးျပီးေတာ႔မ်ား...ငိုမ်ားေနသလား.....
အဟိ......
ဖတ္လို႔ေကာင္းသား.......ရိုးရိုးေလးပါပဲ.....
ရိုးတာေလးကလညး္ေကာင္းတာပဲေနာ..
တစ္ခါတစ္ရံမွာ လက္မထပ္ျဖစ္တဲ့ အခ်စ္ေတြဟာ ပုိခုိင္ၿမဲတယ္...... အဲဒါ... အဲဒါေလး... heart ထိသြားတယ္
စာေလးကုိ အရမ္းသေဘာက်တယ္ သူငယ္ခ်င္းေရ ... ခံစားခ်က္တစံုတရာနဲ႔ တိုက္ဆိုင္သြားလို႔ ပုိေကာင္းသလားပဲ ... လက္မထပ္ျဖစ္တဲ႔အခ်စ္ေတြကပုိခိုင္ၿမဲတယ္တဲ႔လား ... ဒီစကားကုိ ဘာသာျပန္ရင္းနဲ႔ စိတ္ထဲ၀မ္းနည္းသလိုလိုပဲ ...