ဘယ္ေနရာမွာျဖစ္ျဖစ္ Favourite Hobby ဆုိရင္ စဥ္းစားစရာမလုိဘဲ အရင္ဆုံးျဖည့္ျဖစ္တာ စာဖတ္ျခင္းပါ။ တစ္ျခား၀ါသနာေတြက သူ႔ေနာက္မွာပဲ အၿမဲရွိပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိ စာဖတ္၀ါသနာပါေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့သူက အေမပါ။ ကုိယ္တုိင္လည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက စာဖတ္ရတာ စိတ္၀င္စားတယ္၊  ႏွစ္သက္ပါတယ္။ စာစဖတ္တတ္ကတည္းက အေမ၀ယ္ေပးတဲ့ ေရႊေသြး၊ ေတဇ၊ မုိးေသာက္ပန္း အားလုံးဖတ္တယ္။ အိမ္တစ္အိမ္ကုိ သြားလည္ရင္ သိပ္မကစားတတ္ဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ထုိင္ၿပီး ေတြ႔တဲ့ ကာတြန္းရုပ္ျပေလးေတြဖတ္တယ္။ အမ်ိဳးေတြအိမ္သြားရင္ လူႀကီးေတြ စကားေျပာေနတဲ့အခ်ိန္  စာအုပ္တစ္အုပ္အုပ္ရွာၿပီး ဖတ္တတ္တယ္။ မွတ္မိေသးတယ္၊ တစ္တန္းေလာက္က ကုိယ္နဲ႔အတူတူ အိမ္ျပန္ဖက္ သူငယ္တန္းက ေကာင္မေလးနဲ႔ ကားေပၚကေနၿပီး လမ္းေပၚက ေတြ႔သမွ်  ဆုိင္နာမည္ေတြ၊ ဆုိင္းဘုတ္ေတြ လုိက္ဖတ္ဖူးတယ္။ မွားရင္၊ စာလုံးမသိလုိ႔ အသံတိတ္သြားရင္ ကုိယ္တုိ႔ကုိ လာႀကိဳတဲ့ သူ႔အေမက ေထာက္ေပးနဲ႔ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ကုိယ္တုိ႔အသံေတြနဲ႔ ညံေနခဲ့တာ။
 

ေနာက္ေတာ့ ကာတြန္းေတြဖတ္တတ္လာတယ္။ ကာတြန္းဆရာေတြအေနနဲ႔ေျပာရင္ သန္းႂကြယ္၊ ေအာင္ရွိန္၊ ေမာင္ေမာင္၊ ေမာင္ေမာင္ေလး၊ ေမာင္၀ဏၰ၊ ပုိးဇာ၊ ေသာ္က၊ သက္စု၊ ေအာင္ေအာင္၊ ေမာင္လြင္၊ ေျမဇာ၊ ေငြၾကည္၊ ျမင့္ေအာင္၊ မင္းေဆြ၊ ေဆြမင္း (ဓႏုျဖဴ)၊ တင္ေမာင္၀င္း .... အမ်ားႀကီးပဲ။ ခုေနာက္ပုိင္းေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ကုိယ္တုိ႔တုန္းက ဖတ္စရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ပန္းခ်ီ႐ုပ္ပုံေရာ၊ ဇာတ္လမ္းေနာက္ခံေတြပါ အရမ္းေကာင္းၿပီး  မွတ္သားစရာ ပညာဗဟုသုတ အျပည့္ပဲ။ ေတဇေနာက္ဖုံးမွာပါတဲ့ ေဆြမင္းရဲ့ ဂြမ္းပု၊ ဂြမ္းဆီဆုိ ကုိယ္အရမ္းႀကိဳက္ခဲ့တာ။ တြတ္ပီဇာတ္ေကာင္မေပၚေသးခင္ကတည္းက ေရးဆြဲခဲ့တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြလုိ႔ထင္တယ္။ ကုိပူစီလုိ ေမာင္စူပါ၊ ဒီလုံးတုိ႔လုိ မေကာင္းသူပယ္ ေကာင္းသူကယ္တဲ့ ဟီး႐ုိးဇာတ္လုိက္ေတြလည္း ႀကိဳက္တယ္။ တြတ္ပီလည္း ႀကိဳက္တယ္။ ေရႊအိေရႊဘုတ္လည္း အရမ္းႀကိဳက္...ေျပာရယင္ အမ်ားႀကီးပဲ။ 

ေနာက္နဲနဲႀကီးလာေတာ့ ႐ုပ္ျပေတြ ဖတ္တတ္လာၿပီ။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေရာက္ရင္ သိပ္ေပ်ာ္တယ္။ ေန႔တုိင္းစာအုပ္ဆုိင္သြားၿပီး စာအုပ္ေတြဖတ္ရတာမုိ႔လုိ႔။ စာအုပ္ဆုိင္ကုိ အေမနဲ႔အတူသြား၊ အေမက ၀တၳဳမဂၢဇင္းငွား၊ ကုိယ္တုိ႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္က ကာတြန္း႐ုပ္ျပေတြငွားနဲ႔ ေပ်ာ္ဖုိ႔သိပ္ေကာင္းတယ္။ အေမကုိယ့္ကုိ ပထမဆုံးေရြးေပးတဲ့ ရုပ္ျပစာအုပ္က ေက်ာ္ေအာင္ေမာ္ရဲ့ “၀က္သစ္ခ်ပင္ေအာက္မွာ” ဆုိတဲ့စာအုပ္ေလး။ ပန္းခ်ီေလးေတြလွၿပီး ဇာတ္လမ္းေလးလည္းေကာင္းတယ္။ ကုိယ္အမွတ္ရေနတဲ့ ႐ုပ္ျပတစ္ခ်ိဳ႔ရွိတယ္။ နန္းဦးရဲ့ “ပန္းဆုိတာ အပင္မွာေနေပမယ့္လည္း ေႂကြမွာပါဦးရယ္” ၊ စုိင္းလား႐ႈိးရဲ့ “တကယ္လုိ႔မ်ား” ၊ စုိင္းေဗဒါရဲ့ “ရွန္ဂရီလာေဒ၀ီ” စသျဖင့္ေပါ့ေလ။  ၿမိတ္၀င္းထိန္၊ ခုိင္တင္၊ တင္ေမာင္၀င္း၊ ထြန္းမင္းလတ္တုိ႔၊ စံေရႊျမင့္တုိ႔၊ မင္းသုိက္တုိ႔လည္း ႀကိဳက္တယ္။ ေလာေလာဆယ္ ေခါင္းထဲေပၚမလာေသးတဲ့ ရုပ္ျပစာအုပ္ေတြ က်န္ေနေသးတယ္။

ေမေမက (အခ်စ္)၀တၳဳဖတ္ရင္ မႀကိဳက္ဖူးဆုိေပမယ့္ ဘာသာျပန္နဲ႔ တစ္ခ်ိဳ႔စာအုပ္ေကာင္းေတြက် ေပးဖတ္ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ေျခာက္တန္းေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ကုိယ္ပထမဆုံးဖတ္ခဲ့တဲ့ ဘာသာျပန္စာအုပ္က ဂယ္ရစ္ဆင္ကုိင္လႊာရဲ့ “ပေရရီၿမိဳ႔ငယ္ငယ္ လြမ္းဖြယ္ေနမ်ား” တဲ့။ ဒီစာအုပ္ကုိ အေမရိကန္သံ႐ုံးမွာလုပ္ေနတဲ့ ဦးေလး၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္က အေမ႔ကုိ လက္ေဆာင္ေပးတာ။ သူက ႏွစ္အုပ္ေပးတယ္၊ ေနာက္တစ္အုပ္က သမၼတဂြ်န္အက္ဖ္ကေနဒီအေၾကာင္း ဘာသာျပန္ပဲ။ ပေရရီၿမိဳ႔ငယ္ငယ္စာအုပ္က ကုိယ္သိပ္ႀကိဳက္ၿပီး ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေရာက္တုိင္း ျပန္ဖတ္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ပါ။ ကုိယ္တုိ႔ငယ္ငယ္ကတီဗြီမွာလာတဲ့  "Little House on the Prairie" ဇာတ္လမ္းတြဲကုိ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကမယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ့ဇာတ္လမ္းက အေမရိကားမွာ အပတ္စဥ္ ေရဒီယုိကထုတ္လႊင့္ၿပီး နာမည္ေက်ာ္ လူႀကိဳက္မ်ားသြားရာကေန ရုပ္ျမင္ဇာတ္လမ္းအျဖစ္ကုိ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ေၾကာင္း  အဲဒီ့စာအုပ္ရဲ့အမွာစာမွာ ေရးထားပါတယ္။    အေမရိကန္ေက်းလက္ ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သား ေတြအေၾကာင္း ဟုိတစ္ကြက္ဒီတစ္ကြက္ ေဆးစက္က်ရာ အရုပ္ထင္သလုိ သူ႔ေနရာနဲ႔ သူ႔ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ ေရးဖြဲ႔ထားတာ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ မ႐ုိးႏုိင္ေအာင္ သိပ္ဖတ္လို႔ေကာင္းတဲ့ စာအုပ္ပါ။

ခုနစ္တန္းေရာက္ေတာ့ ကုိယ္စာဖတ္၀ါသနာပါတာသိတဲ့  ကုိယ့္က်ဴရွင္ဆရာမက ျမသိန္းရဲ့ ဂ်ပန္ဘာသာကေန တုိက္႐ုိက္ျပန္ဆုိထားတဲ့ “ေတာ့တုိးက်န္”နဲ႔ ျမသႏၱာေရးတဲ့ “ေနာ္ရင္ေမႊး” ကုိ ေပးဖတ္ပါတယ္။ ႏွစ္အုပ္စလုံးက စာအုပ္ေကာင္းေတြပါ။ ေနာက္အေဒၚအိမ္က ဘာသာျပန္တစ္အုပ္ထပ္ဖတ္ရတယ္။ ေမာင္ဘသင္ဘာသာျပန္တဲ့ အမ်ိဳးသားစာေပဆုရ “ဇုိယာနဲ႔႐ႈယာ”၊ ဒုတိယကမာၻစစ္အတြင္းက  နာဇီလက္ထဲမွာ အသက္ေပးသြားတဲ့ (ျဖစ္ရပ္မွန္) ႐ု႐ွေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း၊ ကုိယ္ဖတ္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြက်ခဲ့ရတဲ့ စာတစ္အုပ္ပါ။  ေနာက္ကုိယ့္ကုိ အေပါင္းလကၡဏာနဲ႔ ၾကည့္တတ္ျမင္တတ္ေအာင္ တစ္နည္းတစ္ဖုံ လမ္းညႊန္ေပးခဲ့တဲ့ စာတစ္အုပ္က “ေပၚလီယာနာ”။

ရွစ္တန္းႏွစ္ေလာက္မွာစၿပီး မစႏၵာ၊ မုိးမုိး (အင္းလ်ား)၊ ဂ်ဴးတုိ႔ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဆယ္တန္းေျဖၿပီး ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ (တရား၀င္) ၀တၳဳဖတ္ခြင့္ရသြားၿပီမုိ႔ ငွားဖတ္လုိက္တဲ့ ၀တၳဳေတြ၊ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ကုိ သူေရးသမွ် ထြက္သမွ် စီးရီးအလုိက္ (ဆုိင္မွာတင္ထားသမွ်) လုိက္ဖတ္ပါေသးတယ္။ လြန္းထားထား၊ ရွင္မုိး၊ လမင္းမုိမုိ၊ မုိမုိ၊ ေနေနာ္၊ မီကုိဇူးဇင္၊ မဟူရာ၊ အစုံပါပဲ။ အေမဖတ္ခဲ့တဲ့ စုလွျဖဴတုိ႔ ခုိင္ယဥ္မြန္တုိ႔ေတာင္ပါေသး။ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္းနဲ႔ ကုိယ္ဘယ္လုိစာမ်ိဳးႀကိဳက္တယ္၊ မႀကိဳက္ဘူးဆုိတာ ကုိယ့္ဖာသာ သိသြားပါတယ္။

တကၠသုိလ္ေက်ာင္းေတြ မဖြင့္ေသးခင္ အျပင္သင္တန္းေတြတက္ရင္း စာအုပ္ဆုိင္ေတြဘက္ မၾကာခဏေရာက္မိေတာ့ စာအုပ္ေတြစၿပီး ၀ယ္ဖတ္ရာကေန စုျဖစ္သြားတာက ေဖျမင့္ရဲ့စာအုပ္ေတြပါ။  သူ႔စာအုပ္ေတြဖတ္ၿပီး လူလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးတက္ႂကြခဲ့တယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၊ ျမသန္းတင့္၊ ေရႊဥေဒါင္း၊ ဒဂုန္ေရႊမွ်ားတုိ႔ အဲဒီ့အခ်ိန္က်မွ ပုိဖတ္ျဖစ္တယ္။ မဂၢဇင္းပါ၀တၳဳေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဖတ္တတ္လာတယ္။ ဘာသာျပန္စာအုပ္ေတြ ဖတ္ရတာလည္း ႏွစ္ၿခဳိက္တယ္။ ခရီးသြားေဆာင္းပါးေတြ ႀကိဳက္တယ္။ ေနာက္ပုိင္း ကုိယ္အင္တာဗ်ဴးေတြ ဖတ္ရတာႀကိဳက္လုိ႔ အင္တာဗ်ဴးေတြပဲ စြဲစြဲၿမဲၿမဲဖတ္တဲ့အခ်ိန္ေတာင္ ရွိလုိက္ေသးတယ္။ တစ္ခုသတိထားမိတာက တက္က်မ္း အမ်ိဳးအစား စာေတြဖတ္ၿပီးေနာက္ပုိင္း ေစာေစာက အေပၚမွာေျပာခဲ့တဲ့ စီးရီးလုိက္ဖတ္ခဲ့တဲ့ ၀တၳဳအမ်ိဳးအစားေတြ ဖတ္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့၊ မဖတ္ျဖစ္ေတာ့တာပါဘဲ။ ေနာက္ပုိင္းစာေရးဆရာေတြထဲမွာ ထြက္သမွ် စြဲစြဲၿမဲၿမဲဖတ္ျဖစ္တာ ဂ်ဴးစာအုပ္ေတြပဲလုိ႔ေျပာရင္ ရပါတယ္။ (ကုိယ့္အႀကိဳက္ဆုံး ဂ်ဴးစာအုပ္က “ပင္လယ္ႏွင့္တူေသာ မိန္းမမ်ား”)။ မစႏၵာဆုိရင္ေတာ့ “အရိပ္” ပါ။

ကုိယ္ျပန္ထြက္မလာခင္ထိ စြဲစြဲၿမဲၿမဲဖတ္ျဖစ္တဲ့ မဂၢဇင္းႏွစ္အုပ္က အပ်ိဳစင္နဲ႔ ေရႊအျမဴေတပါ။ မဂၢဇင္းအခန္းဆက္ ၀တၳဳရွည္ေတြထဲ ခင္ခင္ထူးရဲ့ “အညာသူအညာသား ကြ်န္မေဆြမ်ိဳးမ်ား” နဲ႔ ၀င္း၀င္းလတ္ရဲ့ “အခ်စ္၏ေနာက္ဆက္တြဲ စာမ်က္ႏွာမ်ား” ၊ ေနာက္ အပ်ိဳစင္မွာပါဘူးတဲ့ ေရႊ (စက္မႈ) ရဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးေတြ ႀကိဳက္တယ္။ အထူးသျဖင့္ “ျခေသၤ့မ”။ ေရႊ (စက္မႈ) လုိ႔ သိေစခဲ့တဲ့  ၀တၳဳတုိလုိ႔ေျပာရင္ ရမယ္ထင္ပါတယ္။  ေနာက္ဆုံးစာေၾကာင္းေလး ခုထိနားထဲစြဲေနတုန္း။

အဂၤလိပ္စာေပေတာ့ သိပ္မႏွ႔ံစပ္ဘူး။ ကုိယ္ႏွစ္သက္မိတဲ့ အမ်ိဳးသမီး အဂၤလိပ္စာေရးဆရာက Jane Austen ပါ။ သူရဲ့၀တၳဳ အကုန္နီးပါး ဖတ္ဖူးပါတယ္။ အေမရိကန္စာေရးဆရာ Mark Twain ရဲ့ Tom Sawyer ကေတာ့ ကုိယ္အသည္းစြဲ ဇာတ္လုိက္ကေလးပါ။ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္မႈမရွိခဲ့လုိ႔ ခုထိ ျမန္မာျပန္မဖတ္ရေသးတဲ့ ကုိယ့္အႀကိဳက္ဆုံး စာႏွစ္အုပ္က Margaret Mitchell ရဲ့ Gone with the Wind နဲ႔ Leo Tolstoy  ရဲ့ War and Peace ပါ။  ျပင္သစ္စာေရးဆရာ Alexandre Dumas ရဲ့ ဖတ္မိတဲ့ ၀တၳဳသုံးအုပ္ (The Count of Monte Cristo၊ Three Musketeers၊ Black Tulip) ထဲမွာ  အႀကိဳက္ဆုံးက ေခတၲာနက္ပါ။ Sir Arthur Conan Doyle နဲ႔ Agatha Christie ရဲ့ လွွ်ဳိ႔၀ွက္သဲဖုိ စုံေထာက္ဇာတ္လမ္းေတြလည္း စြဲခဲ့ပါတယ္။  ခုေနာက္ပုိင္း အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြ မဖတ္ျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနပါၿပီ။  တစ္ခါတုန္းက အပီအျပင္ဖတ္မယ္ဆုိၿပီး အမ်ိဳးသားစာၾကည့္တုိက္က ေလးအုပ္ငွားၿပီး မဖတ္ျဖစ္တာနဲ႔ ထပ္ေတာင္ မငွားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆုံး တစ္အုပ္လုံး အၿပီးဖတ္ခဲ့တဲ့စာအုပ္က Philip Pullman ရဲ့ Northern Lights ။ ဒါဖတ္ၿပီးမွ ရုပ္ရွင္ (Golden Compass) ၾကည့္မယ္ဆုိၿပီး ဆုံးျဖတ္ထားလို႔ ၿပီးသြားတာ။ စာအုပ္ေစ်းခ်တာနဲ႔ ႀကဳံႀကိဳက္လုိ႔ တစ္ခါ၀ယ္ရင္ သုံးေလးငါးအုပ္၀ယ္ၿပီး ခုထိမဖတ္ရေသးတဲ့ စာအုပ္ေတြက A4 ပုံးထဲမွာ ဒီအတုိင္း။ 

ကုိယ့္စာဖတ္ပုံက အသက္အရြယ္ အခ်ိန္ကာလကုိလုိက္ၿပီး သူ႔အလုိလုိ ေျပာင္းလဲသြားတယ္လုိ႔ ကုိယ္ျမင္ပါတယ္။ ကေလးဘ၀က ႐ုပ္စုံဂ်ာနယ္၊ ကာတြန္း၊ နဲနဲႀကီးလာေတာ့႐ုပ္ျပ၊ ေနာက္ ၀တၳဳ၊ မဂၢဇင္း၊ တက္က်မ္း၊ ဘာသာျပန္နဲ႔ အခုေနာက္ပုိင္း အဖတ္မ်ားသြားတာ ဘာသာေရးစာေပေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ကုိယ့္အိပ္ရာေဘးက စားပြဲေပၚမွာ အမ်ားဆုံးေတြ႔ရမွာက ေမတၱာရွင္ (ေရႊျပည္သာ) နဲ႔ ေဒါက္တာမင္းတင္မြန္တုိ႔ရဲ့ စာအုပ္ေတြပါ။ ကုိယ့္စာဖတ္လမ္းေၾကာင္း ေတြ ေျပာင္းလဲသြားၿပီလားလုိ႔ေတာ့ မဆုိလုိႏုိင္ပါဘူး။ အသက္အပုိင္းအျခားအလုိက္ စိတ္၀င္စားမႈလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းလဲသြားတယ္လုိ႔ပဲ ကုိယ္ျမင္ပါတယ္။

စာတစ္အုပ္ထဲကေန ကမာၻအႏွ႔ံ ခရီးေတြသြားလုိ႔ရခဲ့တယ္။ မတူညီတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြၾကား ဗ်ာေတြလည္း မ်ားခဲ့ရတယ္။ မသိေသးတဲ့ လူ႔စ႐ုိက္အဖုံဖုံနဲ႔လည္း ၾကဳံဆုံရတယ္။ ကုိယ္မမွီလုိက္တဲ့ သမုိင္းေၾကာင္းေတြလည္း သိခြင့္ရတယ္။ တစ္ထုိင္တည္းနဲ႔ ရသမ်ိဳးစုံ၊ အသိပညာမ်ိဳးစုံကုိ စာအုပ္စာေပေတြကေနပဲ အမ်ားႀကီး ဆည္းပူးခြင့္ ေလ့လာမွတ္သားခြင့္၊ က်င့္သုံးခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ စာတစ္အုပ္ကုိ အရင္းျပဳလုိ႔ ခင္မင္မႈေတြဆက္ၿပီး မိတ္ေဆြေကာင္းလည္း ရတတ္ေသးတယ္။ စာဖတ္မ်ားသူတစ္ေယာက္နဲ႔ စာဖတ္အားနည္းသူတစ္ေယာက္တုိ႔ရဲ့ စကားေျပာပုံ ေတြးေခၚပုံျခင္း အနည္းနဲ႔အမ်ား ကြာျခားတတ္တာလည္း သတိျပဳမိပါတယ္။

ခုေနာက္ပုိင္းကေလးေတြ စာအုပ္ေတြမွ မ်ားမ်ားဖတ္ျဖစ္ေသးရဲ့လားလုိ႔ ကုိယ္ေတြးၿပီး စိတ္ပူမိပါေသးတယ္။ ေခတ္မီနည္းပညာေအာက္မွာ ဂိမ္းေတြကစား၊ အင္တာနက္ေတြ သုံးရင္းနဲ႔ပဲ စာဖတ္အားေတြ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ေလ်ာ့က်ေနမယ္လုိ႔ ကုိယ္ထင္ေနမိလုိ႔ပါ။ သူတုိ႔ကုိသာေျပာတာ၊ ေလာေလာဆယ္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ စာဖတ္အားနည္း ေနတာ သိတယ္။  ကုိယ္က စာအုပ္ကုိင္ဖတ္မွ အားရေက်နပ္သူပါ။ ebook ေတာင္ ၾကာၾကာ မဖတ္ႏုိင္ပါဘူး၊ မ်က္စိပါ၀ါရွိတာလည္း တစ္ေၾကာင္းပါ။  (ဘေလာ့ဂ္ေတြကေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာမွန္သားက တစ္ဆင့္ဖတ္မွပဲ ရတာမုိ႔ ႁခြင္းခ်က္ထားလုိက္တယ္)။

ဖတ္စရာစာအုပ္ေတြသာ တုိးတုိးလာၿပီး၊ စာအုပ္ဖတ္ႏႈန္းက ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေနတာ။ ဖတ္ဖုိ႔ စာအုပ္ေႂကြးေတြေခ်ဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ။ ဂ်ဴးေရးသလုိ  တစ္လေလာက္ ဘာမွမလုပ္ဘဲ စာခ်ည္းထုိင္ဖတ္လုိက္ရယင္ သိပ္ေကာင္းမလားလုိ႔ေနာ္။ (ကုိယ့္အခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဖဲ့ယူေနတဲ့) ဘေလာ့လည္တာ၊ ဘေလာ့ဂင္းတာလည္း ခဏနား၊ စာေတြတစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ဖတ္၊ အင္း... စာဖတ္ခ်ိန္ သီးသန္႔ေပးဖုိ႔ အခ်ိန္ဇယားေလး ဘာေလး ေသခ်ာျပန္ဆြဲဖုိ႔ လုိေနၿပီထင္ပါရဲ့။


ဇြန္မုိးစက္